Քեմալական պատի հետևում տեսադաշտից թաքնված է տառապող Երկիր Նաիրին

Մի՞թե Հայաստան է՛լ հաստատ չկա, և քեմալական հրդեհում այն ամբողջությամբ և առանց հետքի այրվել է, իսկ մենք՝ անօթևան հրդեհից, ապագայում ստիպված ենք լինելու կառուցել վայրի դաշտի վրա, դատարկ տեղում։

Նման հապճեպ հուսահատության մեջ շատ է ինքնահավանությունն ու ինքնագոհությունը, սիրո և հորիզոնի նեղացումը:

Քեմալական պատի հետևում տեսադաշտից թաքնված է տառապող Երկիր Նաիրին, որն այրվում է իր տառապանքների մեջ:

Նրա ստեղծած ճակատագիրը մոռացված է։

Եվ մենք պետք է ուղղակիորեն ու հաստատակամ հասկանանք. կեղծ հեղափոխությունն ու ռազմի պարտությունները, խաբեությունն ու թույնը չսպանեցին Հայաստանը. և նա ապրում է և կենդանի է, կենդանի է խելագարության և չարության մեջ, կենդանի է վայրի արբեցման և զայրույթի մեջ, կենդանի է լուռ դիմադրության մեջ,

կենդանի իր անտեսանելի կերպարանափոխության մեջ:

Դիվային կուսակցական դիմակահանդեսի արանքում, պարտվածի դիմակի տակ, ստեղծվում է վաղվա Հայաստանը, որն անցնում է բոցաշունչ փորձության միջով։

Եվ դրա հետ պետք է լինի մեր սերը՝ կարեկցանքի և դիմադրության սերը, երկակի և խիստ սերը։

Մեր հոգին պետք է ներքուստ շրջվի դեպի հայրենիքը և սիրով նույնանա նրա հետ։

Եվ ընդունեք նրա ճակատագրական ճակատագիրը որպես մեր սեփական ճակատագիր և տառապեք նրա ապաշխարության փորձությունների միջով:

Մենք պետք է ամեն ինչ ընդունենք ու օրհնենք մեր սիրելի վերջին Երկիր Նաիրին։

Բայց բոլորը պետք է հասկանան և բացահայտեն այն, որպես Աստծո բարկության առեղծված, որպես Աստծո դատաստանի ճշմարտություն:

Եթե քեզ մոռանամ, Երկիր Նաիրի, թող մոռացվի իմ հետքը սուրբ հողիդ վրայից։

Հրայր ԿԱՄԵՆԴԱՏՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ