Փաշինյանը գաղափարախոսություն կամ իզմ է փնտրում, որը կամբողջականացնի ու կարդարացնի իր արածը: Ինչքան փնտրում ու ամբողջականացնում է, ստացվում է, որ այդ գաղափարախոսության հիմքը, հենքը, անունը դավաճանություն է, իսկ իզմը՝ կոլաբորացիոնիզմը:
«Իրական Հայաստանը» գաղափարախոսություն լինել չի կարող, ոչ միայն այն պատճառով, որ երկրի անվանմանը էպիտետ կպցնելով գաղափարախոսություն չի լինում: Չի կարող ոչ միայն այն պատճառով, որ դա պետք է ազգային գերակայություններ ունենա (իսկ սրանք ազգային բառի վախից կապտում են), ոչ թե «լավ ապրելու» ձգտում ունենա, այլ նաև այն պատճառով , որ դրա տխրահռչակ արտաքին ու բովանդակային բրենդինգը կապ ունի ՔՊ-ի հետ:
Քո իրականը, առանց իմ պատմականի, մի անհուշ, անպատկան, անպատիվ, անազգանուն ու որբ մանկուրտիզմ է:
Էս ժողովուրդն էլ՝ հավաքական հիշողության մեջ իր արմատին կպած: Ինչ էլ գրեք-ջնջեք, որպես անարմատ «իրական հայաստանի» գաղափարախոսություն, արդյունքում դրա բովանդակությունն ու նստվածքը ստացվելու է մեկ բան՝ ԴԱՎԱՃԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, մարմնավորման անունն էլ դուք տվեք:
Վլադիմիր Մարտիրոսյան