Պատմություն՝ երբ աղոթքը դարձավ կամուրջ

Ասում են՝ մի փոքրիկ գյուղի եկեղեցին ուներ երկու դուռ։

Մեկը միշտ բաց էր, մյուսը՝ միշտ փակ։

Գյուղի մարդիկ սովոր էին մտնել բաց դռնով, ու ոչ ոք չէր հարցնում՝ ինչու է մյուսը անդադար փակ։

Մի օր գյուղը ծանր փորձության մեջ ընկավ։

Մարդիկ վեճերի մեջ էին, վիրավորված, բաժանված։

Եկեղեցում անգամ լռությունը կարծես բաժանված էր երկու մասի․ մի մասը աղոթք էր, մյուսը՝ ցավ։

Այդ ժամանակ գյուղի ծեր քահանան հավաքեց ժողովրդին ու ասաց․

- Երեկոյան եկեք բոլորդ։ Ես ուզում եմ ձեզ մի բան ցույց տալ։

Երբ բոլորը եկան, նա առաջին անգամ բացեց փակ դուռը։

Դուրս եկավ փոշու հոտ, բայց ներս էր գալիս արևի նուրբ շողը։

Եվ մարդիկ տեսան, որ փակ դռան հետևում գտնվում էր փոքրիկ կամուրջ՝ շատ հին, քարից, բայց դեռ ամուր։

Քահանան հանդարտ ասաց․

- Այս կամուրջը կառուցվել է այն ժամանակ, երբ մեր նախնիները գիտեին, որ եկեղեցին ունի երկու ճանապարհ՝

մեկը՝ մեջ մտնելու,

մյուսը՝ միմյանց հասնելու։

Մենք մուտքը բաց ենք պահել, բայց մոռացել ենք կամուրջը։

Մոռացել ենք՝ եկեղեցին ոչ թե պատեր է, այլ կամուրջ։

Մարդիկ լաց եղան։

Եվ այդ երեկո առաջին անգամ երկար տարիներից հետո իրար լսեցին, ներեցին, և գյուղում խաղաղություն վերադարձավ ոչ թե հրաշքով, այլ կամրջով։

Եվ քահանայի վերջին խոսքը դարձավ աղոթք․

«Տե՛ր, մեզ սովորեցրու չփնտրել բաց դռները,

այլ գտնել մեր մեջ փակված կամուրջները։

Որովհետև երբ մարդը կամուրջ է դառնում՝

խաղաղությունն ինքն իրեն է գալիս»։

Մարի ԳՐԳՈՋԱՅԱՆ

Մեկնաբանություններ