Հայկ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ. Թշնամին էլ հեռանալիս կրճտացնում է ատամները

Այո, դառնացած եմ: Ինձ մեղադրում ես, որ իբր չեմ հասկանում, թե իրականում ինչ մեծ բարիք է այդ հրադադարը: Չեմ հասկանում, այո, միգուցե այդ հեռավոր ափերում, որտեղ դու ես ապրում գոհ ու անփորձանք, բարիքն իրոք այլ համ ու հոտ ունի, քան մեզանում: Իսկ ես դառնացած եմ: Լկտի, վայրենաբար, հերթական անգամ օրը ցերեկով գալիս են մեր սրբությունների վրա, լլկում մեր հողը, թանկ կյանքեր խլում մեզնից, շրջապատի բոլոր հնարավոր ու անհնար լանգուլավազներից օգնություն ստանում, իսկ մեր այդ ոխերիմ բարեկամը, որի զենքով է մեր տունը փորձում քանդել արյունախումը, անհոդաբաշխ կոչեր է հնչեցնում, մեզ դաշնակից վավերագրված բելառուսը, ղազախը, տաջիկը, կիրգիզը և այլ բազմադեմ ստրկամիտներ ոչ միայն օգնություն են առաջարկում իմ թշնամուն, այլև ողբում նրա կորուստները, իմ թշնամին էլ հեռանալիս կրճտացնում է ատամները՝ սա թող դաս լինի ձեզ համար, էլի եմ գալու, խելոքավարի մի քիչ թողեք հանգստանամ...

Այո, չեմ հասկանում, դառնացած եմ: Ողբա՞մ, ողբամ զնահատակաց:

Մեկնաբանություններ