Ղզլբաշի շունչը

«Որդեկորույս» Հայաստանը ևս դանդաղ մահանում է:

Հայերի անզոր և աշխարհի ծաղրալից հայացքների ներքո:

Հայաստանի մահվանը զուգընթաց ծնվում է մի նոր «երկիր»:

Հայաստանը մահանում է մի պարզ պատճառով՝ հայերն այդտեղ փոքրամասնություն են կազմում, իսկ որոշում կայացնող մեծամասնությունը կազմում են «էրմենի»-ները, որոնք հայ ազգի հետ ընդհանրություն ունեն այնքանով, ինչքանով մոնղոլները չինացիների հետ:

Հայաստանի մահանալուն զուգընթաց ծնվող «երկիրը» կկոչվի Էրմենիստան: Այն այդպես կհնչի աշխարհի բոլոր լեզուներով, այդ թվում հայոց լեզվով:

«Էրմենի»-ները այժմ կեղծ քրիստոնյաներ են կամ անհավատներ, որոնք Էրմենիստանի գոյության մի 5-10 տարիների ընթացքում կամովին կամ պարտադրանքով կընդունեն մահմեդականություն՝ սուննի ուղղվածության, և երկիրն այդ պաշտոնապես կհամարվի մահմեդական:

Այս պատկերն ամբողջական տեսքի չգալու մի փոքրիկ հույս, այնուամենայնիվ, կա, եթե ռուսներն ուզենան տեր կանգնել 1828 թ. «Թուրքմենչայի պայմանագրով» իրենց հավերժ տիրապետությանը հանձնված տարածքներին:

Այդ դեպքում Հայաստանը չի մահանա, այլ կգամվի «հաշմանդամության սայլակին», Էրմենիստանի ծնունդը «կվիժեցվի» և տարածքը կշարունակի կոչվել ՀԱՅԱՍՏԱՆ՝ հայոց լեզվով և ԱՐՄԵՆԻԱ` մնացած լեզուներով:

Ինչ խոսք, Հայ ազգի համար «հաշմանդամության սայլակին» գամված և պաշտոնապես Քրիստոնեական համարվելիք ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ամեն դեպքում գերադասելի է Էրմենիստանից և մնում է հուսալ, որ 200 տարի անց, կրկին «ռսի օրհնած ոտը Հայոց լիս աշխարհը կմտնի ու ղզլբաշի անիծած չար շունչը մեր երկրիցը կհալածի» ու մի նորօրյա Աբովյան կգրի. «Օրհնվի՛ էն սհաթը»…

Սա է դաժան իրականությունը, իսկ պսպղուն փաթեթավորմամբ գայթակղիչ ձևակերպումները՝ «ժողովրդավարություն, խաղաղության խաչմերուկ, եվրամիության թեկնածություն, Ֆրանսիայի բարեկամություն, «ֆլան, ֆստան», Էրմենիստանի ծնունդը հաջողությամբ գլուխ բերելուն ուղղված սրբապիղծ կապիկություն է...

Ընդամենը և միայն :

Արգամ ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ