Նիկոլ Փաշինյանը, փաստորեն, հայտարարում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը կապ չունի համահայկական օրակարգերի հետ։ Փաստորեն, հայտարարում է, որ Սփյուռքը, որը ձևավորվել է Հայոց ցեղասպանության հետևանքով, կապ չունի Հայաստանի Հանրապետության հետ։
Իհարկե, հիմա հատկապես նեոլիբերալ շրջանակները արդարացնելու համար կասեն` «բա ի՞նչ ասեր, ասեր՝ գնում ենք Արարատը ազատագրենք, որ Թուրքիան էլ պատերա՞զմ սկսի», բայց որևէ մեկը չի ասի, իսկ ո՞վ է ստիպում խոսել դրա մասին, ո՞վ է ստիպում, հիմնարար օրակարգերի մասին խոսելու փոխարեն, խոսել այնպիսի խնդիրների մասին, որոնց մասին խոսակցությունները պետք են այլ իրավիճակներում և այլ քաշային կարգում։
Խնդիրն այն է, որ Փաշինյանը այս ամենը անում է գիտակցված և նպատակադրված՝ օգտագործելով ժողովրդի պարտված և պատերազմից վախեցած վիճակը։
Այսպիսի խոսույթը թույլ է տալիս երբեմն մտածել, որ պարտված պատերազմը հենց Փաշինյանին էր անհրաժեշտ, որպեսզի իրագործի այն, ինչ անում է՝ շահարկելով վախի գործոնը։
Ի դեպ, Ալիևը շա՜տ խորը և համապարփակ թքած ունի ցանկացած պայմանավորվածության վրա:
Արա Պողոսյան