1924 թվին Հայաստանի առաջին Հանրապետության առաջին վարչապետ Հովհաննես Քաջազնունին իր աշխատությունում հստակ բացատրեց, որ Հարավային Կովկասը կարող է լինել կա՛մ Թուրքիայի, կա՛մ Ռուսաստանի ազդեցության տակ։

Հարգելի՛ հայրենակիցներ, Արցախը ընկա՞վ: Ո՛չ: Արցախը հանձնեցի՛ն։

Փաշինյան Նիկոլը երբեք հրաժարական չի տա, ԵՐԲԵՔ: Տեսականորեն, նույնիսկ Ստալինին կարելի է հրաժարական տալուց պատկերացնել, սակայն ո՛չ Փաշինյան Նիկոլին:

Շատ երկրներում առաջնորդների, գործիչների, ղեկավար այրերի, շատ մեծ լսարան ունեցող հեղինակավոր լրատվամիջոցների ճանաչված դեմքերի և շատ շատերի կողմից տեսանելի է Արցախում կատարվածի և Հայաստանում սպասելի զարգացումների (Աստված մի արասցե, որ հաջողի) մեղավորի անձը, մեղավորը և պատճառահետևանքային կապը, բայց մեզանում դեռ որոնումների մեջ գտնվողներ կան ու քիչ չեն։

Ինչպես տեսնում ենք, նրանք հաճույքով անցնում են վայրենությունների, երբ քիչ քանակով մարդկանց խումբ է լինում: Մեծ խմբերի ակցիաներին նույնիսկ չեն մոտենում: Սրանք այն տեսակն են, որ նախընտրում են խմբով հարձակվել քաղաքացու վրա, և աշխատավարձ ստանալիս չմտածել, որ իրենք ծեծել և ձերբակալել են երիտասարդ մարդկանց, ում ծնողները, հարազատները, ընկերները այդ պահին սպանվում, հայրենազրկվում ու արմատախիլ են լինում: Նրանք փող (փարա, մանաթ) ստանալիս չեն մտածելու, որ հայության ոտատակ տված արժանապատվությունը փրկելու փորձեր անող մարդկանց են ձերբակալել: Չեն հասկանում, որ մի քանի տարի հետո, Երևանի փողոցներում, ոստիկաններով վազելու են, որպեսզի վնասազերծեն իրենց կանանց ու երեխաներին ծեծող և պատիվն արատավորող ադրբեջանա-թուրքական ագրեսիվ խմբերին:

Արդյոք սա այն Հայ ա՞զգն է, որի ճնշող մեծամասնությունը 1994-2018 թթ. պատրաստ էր դիմացինի կոկորդը կրծել, ով կհամարձակվեր խոսակցություն բացել Ղուբատլուն, Զանգելանը, Ջեբրայիլը, Աղդամն ու Ֆիզուլին Ադրբեջանին վերադարձնելու մասին: Դե, Քելբաջարի ու Լաչինի մասին խոսք բացողը ընդհանրապես կարող էր հռչակվել ազգի և հայրենիքի դավաճան:

Մեկ ամիս Հայաստանում մնալուց հետո, անցնելով Սևանի ափերի կեսը, ես հատել էի հանրապետության տարածքի կեսը: Հարավում էր մնացել Զանգեզուրը, որը սեպի պես խրվել էր թշնամիների՝ Նախիջևանի ու Ադրբեջանի միջև: Այս սարերի բնակիչները երբեք անձնատուր չէին եղել:

Ադրբեջանի իշխանություններին ոչ մի կերպ չի կարելի վստահել:

Նիկոլը Դավիթ Սանասարյանին դեսանտ է իջեցնում։

ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստում ոչինչ չորոշվեց։ Ուրեմն ինչի՞ համար էր այն։ Նպատակն այն էր, որ այս տարածաշրջանում առկա ուժերն իրենց ելույթներով վերահաստատեն իրենց այստեղից չնահանջելու փաստը և ասեն, որ այս անգամ էլ, մեծ խաղացողների առումով, ոչինչ չի փոխվել։