Արցախյան առաջին պատերազմի հետևանքով 1994 թվականի մայիսին հաստատվեց նոր ստատուս քվո։ Մենք ստացանք Արցախի Հանրապետություն՝ նոր տարածքով։ Ստացանք նաև «ոչ խաղաղություն, ոչ պատերազմ» վիճակ, ինչին զուգահեռ տեղի էր ունենում հայ-ադրբեջանական մրցակցություն պետականաշինության, բանակաշինության, տնտեսության, դիվանագիտության և այլ հարթակներում։ Այդ մրցակցության մեջ մի մասով հաջողեցինք, մի մասով՝ ոչ։

Արցախի խնդրի լուծման ռացիոնալ ուղիների բացակայության պատճառով հասարակությունը մատնվել է քաոսի։ Մարդիկ անզորությունից արդեն ամենաանհավանական առաջարկներ են անում։

Քանի Հայաստանի Ազգային Ժողովը (պառլամենտական երկիր ենք, իշխանության ակունքը սա է) չի ազատագրվել անողնաշար, անգրագետ, տգետ ու տհաս, ավազակ, հանրային ռեսուրս գողացող, լիքը դեպքերում նաև բոշա ու անհայրենիք սրիկաներից (հավանաբար ԱԺ 90 և ավելի տոկոսը)՝ նիկոլիզմը ապականելու է ամենքին ու ամենը:

Փողի իշխանությունը և լիբերալիզմը, ձեռք-ձեռքի տված, կառավարել են աշխարհը վերջին մի քանի հարյուրամյակներում, բայց ամեն բան վերջ ունի, այդ թվում նաև՝ ցանկացած միաբևեռ իշխանություն, ինչպիսին էր և է փողի ու լիբերալիզմի սիմբիոզը։

Այն անսպառ մեղադրանքները, որոնք ուղղված են մեր ժողովրդին մեր իսկ ձեռքով, իբր թե ցածրորակ լինելու ու ոտքի չկանգնելու և իր պրոբլեմները ուժային մեթոդներով ու բարձր կազմակերպված քաղաքական պայքարով չլուծելու համար, պարզապես ծխածածկույթ է։

Երբ խոսում եք սերունդների դեգրադացիայի մասին, պետք է նախ հասկանալ դրա բուն պատճառները։ 21-րդ դարում մենք ունենք սովետական 70-ականներից ժառանգած ու դա էլ ավելի աղավաղած, փտած կրթական համակարգ։

Մատվեյ Գանապոլսկի կա, լիբերալ է, այսինքն՝ ռուսատյաց և արևմտական:

Անգամ չեք էլ զգում, թե որքան մակերեսային, էլ չասեմ` ծիծաղելի է ձեր դոնկիխոտյան համոզվածությունը, Ռուսաստանի Կովկասից դուրս գալու կամ չգալու վերաբերյալ:

Կանխավ ասեմ, որ բոլոր երեխաներին ամենալավն եմ ցանկանում: Նիկոլի Ալենն իր դստերը Դիսնեյլենդ է տարել:

Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից վերադարձել իրենց հայրենի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։