Մինչ Արցախի կորուստը հայաստանյան հանրային դաշտում «մոդայիկ» էր այս խոսույթը՝ «սրանք եկել են Արցախը տալու», Արցախը հանձնելուց հետո դաշտ նետվեց սահմանադրություն փոխելու թեման, նույն կենտրոնի տակ աշխատող մարդիկ նոր խոսույթ են բերել՝ «սահմանադրությունը փոխում են, որպեսզի ի չիք դարձնեն անկախության հռչակագիրը, փակեն Արցախի թեման և հանեն «Հայոց ցեղասպանության» հարցը:

Մի կոպեկով կարելի էր իսկական հրավառություն սարքել կոկորդում, իսկ երեք կոպեկով՝ գունավոր ու քաղցր հրավառություն։ Ամռան շոգին մի կոպեկանոցը գցում էիր ավտոմատի մեջ, ու բաժակը ֆշշոցով լցվում էր սառը, առատ գազից խռովված, թափանցիկ, զուլալ ջրով։ Դրա տեսքից արդեն շոգը նահանջում էր։

20 տարի առաջ, 2004 թվականի փետրվարի 19-ին, Բուդապեշտում քնած ժամանակ դաժանաբար կացնահարվեց հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանը: 2006 թ. ապրիլին, այս քստմնելի սպանությունն իրականացրած ադրբեջանցի սպա Ռամիլ Սաֆարովը դատապարտվեց ցմահ ազատազրկման:

Պոլսո Հայոց Պատրիարքն ասում է, որ հայ աշխարհը չորսի է բաժանվում. Հայաստանում ապրող հայեր, Արցախում ապրող հայեր ( միտքն արտահայտվել է մինչև 23 թվի սեպտեմբեր), Սփյուռքում ապրող հայեր և Թուրքիայում ապրող հայեր:

Հայաստանի վարչապետ (իսկ իրականում՝ Թուրքիայի և Ադրբեջանի դեսպանը Հայաստանում) Նիկոլ Փաշինյանը Մյունխենում կոչ արեց հարգել ՈՒկրաինայի տարածքային ամբողջականությունը...

Կան նրանք, ովքեր վախից տառապում են «ստոկհոլմյան սինդրոմով». այսինքն, երբ զոհը, վախի ու որոշակի շեղման արդյունքում, սկսում է համակրել իր բռնարարին։ Սա գուցե հնարավոր է բուժել, բայց երևույթի տարածումը կործանարար է պետական անվտանգության համար։

Թումանյանից իմանում ենք, թե հայրենիքն ինչ է, Թումանյանից սիրել ենք սովորում, Թումանյանի միջոցով հաղորդակցվում ենք տիեզերական ցավի հետ՝ մարդ ենք դառնում, ճանաչում ենք մեր մտքերն ու զգացմունքները, շոշափում ենք մեր արմատները: Մի ամբողջ երկար կյանք ենք ապրում Թումանյանի հետ, հետո մեռնում-գնում ենք, բայց դեռ էնքա՜ն Թումանյան է մնում, որ չենք հասցրել ապրել, չենք հասցրել սովորել ու հասկանալ։ Մի կյանքը քիչ է, շա՜տ քիչ է։

2022 թ. հոկտեմբերից ի վեր, երբ Պրահայում քառակողմ ձևաչափով, ըստ էության, չեղարկվեց 2020 թ. նոյեմբերի 10-ի եռակող համաձայնագիրը, Հայաստանի իշխանությունը մեկ խնդիր պետք է լուծեր` Ռուսաստանի հետագա ներկայության աննպատակահարմարության խնդիրը։

Հայրենիքի թշնամի, մի հիւանդ թուրքի ստրուկ, մի ժամանակ առաջ կոկորդը պատռելով գոռում էր. «կա՞յ ապագայ, ապագայ կայ», որին պատասխանում էր ժողովրդի տգէտ ու անհայրենիք այն հատուածը, որի հայրենիքը իր գրպանից ստամոքս, ու ստամոքսից միւս գրպանն է երկարում։

1915-ի Մեծ եղեռնից հետո վերապրած արևմտահայ բոշաները տեղափոխվեցին Արևելյան Հայաստան։ Խորհրդային շրջանում հայ-բոշաները Հայաստանում բնակվում էին հատկապես Երևանում՝ Սարի թաղ, Քանաքեռ («Բոշի թաղ»), Նոր Մարաշ թաղամասերում, Նոր Խարբերդ գյուղում, Գյումրիում («Բոշի մայլա») և այլուր, ինչպես նաև Ջավախքում՝ հիմնականում Ախալքալաքում ու Ախալցխայում։ Սակայն հենց այդ ժամանակ էլ հայ-բոշաները գրեթե վերջնականապես «հայացան»։ Որպես դրա վառ վկայություն՝ բոշաները որպես ազգային փոքրամասնություն առանձին նշվել են միայն 1926 թ․ մարդահամարի ժամանակ՝ այն էլ ընդամենը մի քանի տասնյակ հոգի։