Պոպուլիզմը բազմադեմ ու բարդ կենդանի է, իսկ բոլոր տեսակի պոպուլիստները հետապնդում են որևէ կոնկրետ էգոիստական նպատակ։ Իսկ այդ նպատակները կարող են կապված լինել իշխանության և բիրտ ուժի տիրանալու հետ, որը համապառասխան բազա կստեղծի հետագայում նաև հարստության տիրանալու համար։

Նիկոլ Փաշինյանը կամ, ինչպես կասեր Ալենը, ՀՀ «ընտրված» վարչապետը, ըստ նախնական որոշման, հանրաքվեի է դնելու սահմանադրության փոփոխության հարցը, որի մեջ փոփոխվելու են 3 հիմնական կետեր: Կենտրոնանանք Անկախության հռչակագրին հղումը հանելու վրա։ Ինչու՞ են ուզում հանել կամ փոխել Անկախության հռչակագիրը. մի պարզ պատճառով, քանի որ այն իր հերթին հղում է անում 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի «Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին» Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհրդի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի համատեղ որոշման վրա, որը, ըստ ազգակործան Նիկոլի, տարածքային պահանջ է դիտվում մեր հարևան երկրի կողմից, և, ըստ նրա, հենց այդ պատճառով է, որ խաղաղության պայմանագիր չի կնքվում:

Ադրեջանում նոր «դևերի» ու թշնամիների փնտրտուքն այս փուլում կանգ է առել Ֆրանսիայի վրա։ Չեխիայի քաղաքացի՞ է բռնվել, ուրեմն կապ ունի Ֆրանսիայի հետ, Հայաստանին զենք տվո՞ղ կա, դա կապված է Ֆրանսիայի հետ, ԵԽԽՎ-ն մեկ տարով առկախե՞լ է ադրբեջանական պատվիրակության լիազորությունները, իհարկե, Ֆրանսիան է մեղավոր։ Ֆրանսիայի դեմոնիզացիայի գործընթացը շատ ինտենսիվ թափ է ստացել Ադրբեջանում դեռ ամիսներ առաջ։

Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականությունը, սկսած Եկատերինա Մեծից մինչև Ելցին՝ իմպուլսիվ է:

Երևանում՝ «մատաղացու ոչխարի ու գազազած ցլի», Հուլուսի Աքարի Ալիևին նվիրած կացնի, Հայոց թե՞ Հայաստանի պատմություն, 7-րդ դասարանի պատմության դասագրքի, կարմիր գծերի ու տրանսպորտի թանկացումների դիսկուրսն է գնում, իսկ Ադրբեջանում և մասնավորապես Ստեփանակերտում՝ նախագահական ընտրություններում Ալիևն իր հաղթանակն է տոնում:

Գիշերային տագնապները պարզապես քրքրում են նյարդերս։

Երբ ոմն աղբ Աժ ամբիոնից ասում է՝ «սա հայրենիք ա՞, սա մնացորդ է» և այլն, իրականում նա ի ցույց է դնում իր հոգեբանական կոմպլեքսը, ինքը ատում էր հորը իր անհաջողությունների, իր անկարողության ու իմպոտենտ լինելու, իր խեղճ ու մուտիլովշիկ լինելու համար: Ինքը գենետիկ արդարության փրկության խնդիր ունի իր մեջ, ինքն իրեն փոքրիկ Ադոլֆ է զգում, ինքն իր հետ խոսում, հերքում, երբեմն երզում իր հզորության մասին, որ դեռ պիտի գա, ու իր արդարությունը այն է, թե «ես մեղավոր չեմ, բոլորն են մեղավոր և առաջինը՝ հայրս, ով թույլ էր, անկամք, աղքատ և... »:

Համարվում է, որ հիմա Հայոց բուն 4516 թիվն է (չնայած, ինքս համոզված եմ, որ մեր ազգի պատմական ընթացքը դրանից առնվազն մեկուկես անգամ ավելի երկար է, բայց մնամ ընդունվածի մեջ):

Այսօր աւելի քան երբէք, մենք պէտք է պայքարի դուրս գանք, բառի ողջ իմաստով` ԶԻՆԵԱԼ պայքար եթէ ուզէք, ազատագրելու մեր Հայրենիքը, մեր պատմութիւնը, կրօնը, եկեղեցին, բանակը, դպրոցը, մեր ազգային պահանջատիրութիւնը, ինքնութիւնը եւ երկիրը, մեզ ներսից կրծող պարտութեան, փշրուելու եւ կործանման տանող ամէն հայախօս ՆԵՐՔԻՆ ԹՈՒՐՔի դէմ, որոնք արտաքին թշնամու հետ, ձեռք ձեռքի տուած ճամբայ են բացում մեր ազգի վերջնական ոչնչացման համար։

Նա լարված նյարդ էր, ըմբոստ ջիղ, պրկումից ծնված մղում, անհնազանդ ոգի էր, ծայրահեղության միտք: Նա ժամապահն էր այն ամրոցի, որ վստահվել էր իրեն: Եվ նա ակնդետ հսկում էր այդ ամրոցը գերագույն նվիրումով: