Ինձ համար տարբերություն չկա` Հայաստանի արտաքին գործոց նախարարության շենքի վրա խփված է Հայաստանի դրոշն ու այնտեղ նստում է Արարատ Միրզոյանը, թե՞ շենքի վրա խփված է Արդբեջանի դրոշը:
Եթե հակիրճ ասեմ, ապա թե՛ ավելի վաղ անցյալում, և թե՛ հատկապես վերջին մի քանի տարիների իմ գրեթե բոլոր գրառումներն ու եթերները ուղղված են եղել մարդկանց մեկ բան համոզելուն, որ Ռուսաստանը եղել է, կա և կլինի մեր միակ բարեկամն աշխարհում։
Արցախը մնաց միայնակ և, այլ ելք չունենալով, հանձնվեց: Մեծ քաղաքականության մեջ անբարոյականությունը սկզբունք դարձրած քամելեոնները թքեցին մի բուռ ժողովրդի իրավունքների վրա: Բայց վերևն Աստված կա, և կա նաև բումերանգի հայտնի գործոնը՝ մի օր իրենց ճակատին կստանան կործանիչ հարվածը:
...Հայաստանը անորոշութեան եւ անտարբերութեան ամպերով է ծածկուած. իսկ արիւնաքամ դարձած Արցախը ամրօրէն կը մնայ պատնէշի վրայ: Պատի՛ւ իրեն: Արցախը մեր ժողովուրդի իրաւունքներուն ու Հայաստանի ամբողջականութեան, անվտանգութեան եւ անկախութեան պաշտպանութեան առաջին ճակատն է. պէտք է զայն ամէն գնով պահել ամուր:
Այսօր՝ սեպտեմբերի 21-ին, շատ ուժեղ ազգային տոն է՝ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի անկախության տոնը: Այս առիթով պետք է ասեմ, որ սեպտեմբեր ամիսը հայ ժողովրդի վրով չի, պարզապես սև ամիս է:
Ծիծաղելին այն է, որ Հայաստանում բնակվողները, ովքեր հոգու խորքում ուրախ են Արցախի հանձնման առիթով և հուսով են, որ ապրելու են խաղաղ ու անվտանգ, չեն էլ պատկերացնում, որ Արցախից հետո հերթի մեջ իրենք են...
Մեր ներկա կյանքում ամենից շատ արծարծվող հարցերից մեկն այն է, թե ուժային աշխարհում և ուրիշների շահ-ուժային դաշտում մենք ինչքանո՞վ կարող ենք ազդել մեր ճակատագրի ու մեզ հետ կատարվող ամեն ինչի վրա...