Պարտադրվող ուրախությունը, պարտադրվող տոնը զանգվածային բռնության ձևերից մեկն է՝ տոտալիտար-այլասերված գեշ ռեժիմներին բնորոշ։ Երևանի ինտենսիվ ամանորացմանը զուգահեռ՝ Արցախի մեր քույրերն ու եղբայրներն առ այսօր ամեն օր թաղում, հոգեհանգիստ, յոթ-քառասունքի մեջ են, ամեն օր ԴՆԹ-ի նոր հաստատում է գալիս ու նոր ողբերգություն։
Ճգնաժամային պահերին, ստեղծված անցանկալի իրավիճակներից դուրս գալու ճանապարհների փնտրտուքի ժամանակ, հաճախ կարիք է լինում հետ դառնալ ու կասկածի տակ դնել ստեղծված վիճակի սկզբնապատճառների մասին մեր և ուրիշների կարծիքները և, դրա հետ միասին, այդ ամենի, երբեմն ծայրահեղության հասնող, բացատրությունները։
Մեծերի ու հզորների ճակատագիրը որոշվում է գլոբալ զարգացման տրամաբանությամբ, որում պատահականությունները համեմատաբար շատ ավելի փոքր դեր ունեն, քան՝ փոքրերի ու թույլերի ճակատագրում։
Էս ո՞նց եղավ, էս ու՞ր հասանք, էս ի՞նչ օրն ընկանք, բա մեր հայու էթնոգենը, արիականությունը, ազգային դիմագիծը, մեր հազարամյա պատմությունը, մեր միաբանությունը, մեր թասիբն ու նամուսը, բա մեր խիղճն ու ինքնասիրությունը:
Մեր ներկա աննախանձելի վիճակի ու դրա հետ կապված գոյաբանական լուրջ վտանգների մեջ գտնվելու հանգամանքը ստիպում են մեզ փնտրել այս երևույթի սկզբնապատճառները, քանի որ նման վիճակում առաջին անգամ չէ, որ հայտնվում ենք։
Որպեսզի սկսենք ճիշտ պատասխաններ գտնել խեղդող հարցերին՝ ի՞նչ է լինելու, ի՞նչ պետք է անենք և սկսենք ճիշտ հասկանալ իրականությունն ու ապագան, առաջարկում եմ մտքում պատկերացնել հետևյալ սցենարը։
Աշխարհի պատմությունը ակնհայտորեն ցույց է տալիս, որ ցանկացած մենթալիտետով մարդկանցից ու ժողովուրդներից, քաղաքակրթական ինչ մակարդակում էլ որ նրանք գտնվեն, հնարավոր է ստեղծել կայուն և զարգացող պետականություն։
Հարավային Կովկասում 2023 թվականի սեպտեմբերի 24-ին տեղի ունեցավ ժամանակակից պատմության ամենամեծ մարդասիրական ողբերգություններից մեկը։ Ավելի քան 100 000 էթնիկ հայեր ստիպված եղան փախչել Ադրբեջանի կողմից օկուպացված Լեռնային Ղարաբաղի տարածքից...