Ցավոք, Ալիևը դարձավ մեր հասարակության լավագույն ուսուցիչը վերջին տարիներին։ Եթե Հայաստանը գրավելու իր տենչն էլ չլիներ, մենք կվերածվեինք «Ղարաբաղը տվինք, հիմա հանգիստ կապրենք» փիլիսոփայությունը դավանող անինքնասեր զանգվածի իշխող թագավորությանը։

Սա ազգայնականության վերջին նշույլների վրա ձու է կոտրում ու խժռում, իսկ իր քիրվան Հայաստանը հռչակում է ֆաշիստական պետություն։ Էլ պատերազմ հայտարարելը ո՞նց է լինում։ Թե՞ հույս ունենք, որ Ալիևը, «ֆաշիզմ» ասելով, նկատի ունի մեր որկրամոլությունն ու ընչաքաղցությունը։ Ընդդիմությունն էլ, ինչպես միշտ, զբաղված է արձանագրելով, որ նա պատրաստվում է հարձակվելու, իսկ սրա մտքով էլ չի անցնում արձագանքել կամ միջազգային հանրությունից պահանջել արձագանք ու գնահատական։

Ալիևն ասել է… Չէ՛, հոխորտացել է: Ավելի վատ իր համար: Հաչող շունը վախենալու չէ: Մանավանդ, երբ վզին շղթա կա:

Բա որ Արցախը մտնելու էր Ադրբեջանի կազմ,ինչու՞ էիք գոռում ՝ Արցախը Հայաստան է եւ վերջ։

«Մեր երկիրը հարեւան է ֆաշիստական պետությանը, և ֆաշիզմի վտանգը չի վերացել։ Ուստի ֆաշիզմը պետք է ոչնչացվի։ Այն կկործանի կամ Հայաստանի ղեկավարությունը, կամ մենք։ Մենք այլ ելք չունենք»: Սա ուղիղ ցիտատ է, ընկերներ։

ՈՒզում եմ հասկանալ, թե ի՞նչն էր նորություն: Ձեզ համար գաղտնիք է՞ր, որ թուրքերը կանգ չեն առնելու: Տարիներ շարունակ հետևողական ասել են, որ հայերը պետություն ունենալու իրավունք չունեն, որ իրենց վերջնական նպատակը այս տարածաշրջանում հայկական պետության ոչնչացումն է:

Ալիևը հայտարարեց, որ Հայաստանը «ֆաշիստական» պետություն է, որը 30 տարի սնուցվել է «ֆաշիստական գաղափարներով» և ֆաշիզմը պետք է ջախջախվի։ Առանձնահատուկ ուշադրության է արժանի թշնամական պետության խոսքը այսպես կոչված «միջանցք»-ի մասով։

''Fırsat eldeyken kaçırma''. սա թուրքերին լավագույնս բնութագրող թուրքական ասացվածք է, որը կարելի է թարգմանել այսպես. «Երբ հնարավորությունը քո ձեռքերում է, երբեք բաց չթողնես»:

Ամանորյա կենաց-ցանկություններից էր վարչապետ կոչվածի խոհեմության, սթափության ու լրջանալու հույսը:

Իրանի ԱԳ խոսնակի հայտարարության հետ կապված հայկական սեգմենտի հայտնի ու անհայտ դեմքերի կողմից միանգամից խայծը կուլ տալն ու լալահառաչ տեքստերը խոսում են այն մասին, որ պրոֆեսիոնալիզմը այլևս էական չէ, որ սկզբնաղբյուրներ ուսումնասիրելու «ժամանակ ու հավես» չկա, կարևորը՝ առաջինը «գույժը» հասցնել հասցեատիրոջը։ Դե ոչինչ, որ այն ֆեյք է, աղավաղված է, ոչինչ, որ դու դառնում ես տեղեկատվական գրոհների շղթայի մաս, կարևորը «ավելի խելացի, ավելի տեղեկացված երևալն է»։