Մենք պարտվել ենք մեր կարճատեսությանը, Մենք պարտվել ենք մեր ցուցամոլությանը, Մենք պարտվել ենք մեր որկրամոլությանը, Մենք պարտվել ենք մեր վախերին` թռիչք գործելու վախին

1994-ին ԼՏՊ-ն հայտարարեց՝ «նարինջ ուտող սփյուռքը անելիք չունի Հայաստանում ու հայ հասարակության հետ»։ ՈՒ սկսվեցին հասարակության ժեխացման պրոցեսները։

Առանձին ազգի, տվյալ երկիրը, նրա բնակչությունը վերացնելու առաջին քայլը, նրա հիշողությունը ջնջելն է: Ոչնչացնել այդ ազգի գրքերը, մշակույթը, պատմությունը:

Յուրաքանչյուր մարդ պիտի զբաղվի այն բանով, ինչի համար ինքը կոչված է։ Եվ քանի որ կոչված է, բնականաբար, լավ կանի իր գործը։ Սա հավիտենական ճշմարտություն է, սակայն լինում են ճակատագրական պահեր, որ այդ նույն անձը զինվորագրվում է և , կյանքը վտանգելով, փրկում իր երկիրն ու իր ժողովրդին։ Գլուխ պահող մարդը ոչ միայն իր գլուխը, այլև իր ընտանիքը, իր տոհմը և իր ազգը կկորցնի։ Ավելի պարզ արտահայտեմ միտքս, խոսեմ ինձ ծանոթ և ինձ առավել հարազատ բնագավառից, այսօր հաճախ ենք լսում՝ «Մենք մտավորականություն չունենք» արտահայտությունը։ Սա ժողովուրդն է ասում։ Սխալվու՞մ է։ Իհարկե, ո՛չ։

Նմանվել ենք դատական խորհրդի (վիրտուալ), որն անընդհատ հավաքվում և քննարկում է սերիական մարդասպանի վարքը, ով ապացուցված բազմաթիվ հանցագործություններ է արդեն գործել և նույնիսկ խոստովանել:

1. Եթե դատարանները շրջափակելու կոչին հայ հասարակությունը տար նույն ռեակցիան, ինչ Իսրայելի հասարակությունը՝ իրենց իշխանության դատաիրավական ռեֆորմին, շատ բաներից Հայաստանում հնարավոր կլիներ խուսափել։ Չի բացառվում՝ նույնիսկ պատերազմից։

Ի տարբերություն շատ շատերի, ես խաղադրույք չէի դնի Իրանի վրա: Այն էլ, երբ խոսքը վերաբերում է երկրիդ անվտանգությանն ու ապագային:

ԼՈՍ-Անջելեսում անձրևոտ օրերը ասես վերջ չունեն; Մեկ-մեկ երինքը պարզում է, մի պատառ արևի ժպիտ ու կրկին անձրև, անձրև…

Մոսկվա: Օստրոումովյան հիվանդանոց: ՄԱՐՏԻ 4 Առավոտյան իրեն ավելի թույլ էր զգում: Բեռլին գնալու ցանկությունը չէր լքում նրան: Երեկոյան Մոսկվայի նկարիչներից մեկը` Հովակիմ Միհաջանյանը եկավ, հետն էլ իր նկարներից մի քանիսը բերեց: