Ո՞վ է այ­սօր մեզ ա­ռաջ­նոր­դում դե­պի հա­վի­տե­նա­կան ար­ժեք­ներ. թույլ տվեք այդ հար­ցը առ­կախ թող­նել` հայ­ցե­լով բո­լոր նրանց նե­րո­ղամ­տու­թյու­նը, ով­քեր վս­տահ են, թե գի­տեն դրա պա­տաս­խա­նը:

Վանա լճի ջրի մակարդակի նվազման հետևանքով ի հայտ է եկել Արճեշի հայկական «խորտակված եկեղեցին»։ Գիտնական Սեդաթ ՈՒլուգանան պոլսահայ «Ակոս» թերթում ահազանգում է, որ հին Արճեշի հայկական այդ եկեղեցին հայտնվել է գանձագողերի թիրախում։ Նա պաշտպանության կոչ է անում և հավելում, որ եթե միջոցներ չձեռնարկվեն, ապա պատմական ևս մեկ ժառանգություն կոչնչանա։

Կա Աստ­ծո թա­գա­վո­րու­թյուն, կա նաև մարդ­կա­յին թա­գա­վո­րու­թյուն. Կա Աստ­ծո զո­րու­թյուն, կա նաև մարդ­կա­յին զո­րու­թյուն:

Ով բռ­նու­թյամբ է դատ ա­նում, նման է այն ներ­քի­նուն, որ բռ­նա­նում է կույ­սի կու­սու­թյա­նը։ Մարդ կա, որ շա­տա­խո­սու­թյան պատ­ճա­ռով ա­տե­լի է դառ­նում բո­լո­րին, մար­դիկ էլ կան, ո­րոնց բե­րա­նում խոսք չկա։ Կան որ լուռ են, քան­զի չգի­տեն խո­սե­լու ժա­մա­նա­կը։

Ծած­կիր մեզ Քո թևե­րի տակ, Թխս­կա­նի նման հա­վա­քիր թևե­րիդ մոտ, Տա­քաց­րու մեզ, գուր­գու­րիր, Այն­պես ենք մր­սում ու այն­քա՜ն որբ ենք:

«Արդ, երբ տես­նեք սար­սա­փե­լի սր­բապղ­ծու­թ­յու­նը,- ո­րի մա­սին աս­ված է Դա­նիել մար­գա­րեի մի­ջո­ցով,- որ հաս­տատ­ված է սուրբ վայ­րում (ով ըն­թեր­ցում է, թող հաս­կա­նա), այն ժա­մա­նակ, ով­քեր Հրեաս­տա­նում կլի­նեն, թող փախ­չեն լեռ­նե­րը. և ով տա­նի­քի վրա կլի­նի, իր տնից բան վերց­նե­լու հա­մար թող ցած չիջ­նի. և ով հան­դում կլի­նի, իր վեր­նազ­գես­տը վերց­նե­լու հա­մար թող հետ չդառ­նա։ Բայց վա՜յ այդ օ­րե­րին հղի­նե­րին ու ստն­տու­նե­րին»։

Ա­ղոթ­քը միա­ժա­մա­նակ Աստ­ծո ո­րո­նումն է և հան­դի­պումն է Նրա հետ, ո­րը վե­րա­ճում է հա­ղոր­դակ­ցու­թյան: Այ­սինքն, ա­ղոթ­քը և՛ գոր­ծու­նեու­թյուն է, և՛ վի­ճակ, նաև ո­րո­շա­կի փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն է Աստ­ծո հետ և վե­րա­բեր­մունք` ա­րա­րած­նե­րի նկատ­մամբ:

Ես ա­ռանց Քեզ մթու­թ­յան մեջ եմ` Խար­խա­փում եմ ան­վերջ. Սո­վո­րեց­րու գտ­նել ար­քա­յութ­յու­նը Քո: Ես ա­ռանց Քեզ կույր եմ ու տկար, Սո­վո­րեց­րու քայ­լել Քո կամ­քի մեջ Խո­նարհ­ված ու հեզ:

Ի՞նչ է Մա­հը: Որ­տե­ղի՞ց այն ի հայտ ե­կավ: Ո­րո՞նք են նրա դրսևոր­ման կեր­պե­րը և սահ­ման­նե­րը:

Ին­չո՞ւ այս յօ­դուա­ծը կը գրեմ այս օ­րե­րուս։ Ո­րով­հե­տեւ հա­մայն աշ­խար­հի մարդ­կու­թեան կը սպառ­նայ ան­տե­սա­նե­լի, ա­նե­րե­ւոյթ, հա­ւա­նա­բար գն­դա­սե­ղի ծայ­րէն մի քա­նի հա­զար ան­գամ ա­ւե­լի փոքր ման­րէ մը, որ կը կո­չուի «Թա­գապ­սա­կա­ւոր Ման­րէ», «Coronavirus» կամ «Covid-19»։