Քանի Հայաստան ու քանի Հայրենիք ունենք կորցնելու

Այս հետաքրքիր հոդվածում (հղումը՝ Հ.Գ.-ում) հեղինակը գրում է, որ ներկայիս ՀՀ կառավարությունը նեոլիբերալ ռազմավարության է դիմել: Խոստումների առումով իհարկե սա լավ է հնչում, մարդու ականջին հաճելի է, բայց իրականությունը բավականին մռայլ է:

-Խաղաղություն Ադրբեջանի հետ:

Եկեք անկեղծ լինենք. Բաքուն հետաքրքրված չէ արդար խաղաղությամբ: 2020-ից ի վեր այդ երկիրը շարունակում է հարձակումները բոլոր հնարավոր ուղություններով: Ստորագրված պայմանագիրը, որը ոչ մի միջազգային կառույց չի երաշխավորում բավականին խնդրահարույց է, հատկապես երբ կողմերից մեկը, այս պարագայում Հայաստանը, բավականին թույլ դիրքերում է:

-Թուրքիան որպես գործընկեր:

Էրդողանը ռազմական և քաղաքական աջակցություն է ցուցաբերում Ադրբեջանին: Անվտանգության երաշխիքների բացակայությամբ նորմալացումը միամտություն է, որ չասենք հանցագործություն:

-Արևմուտքը մեզ կփրկի՞:

ԵՄ-ն և ԱՄՆ-ն զբաղված են ՈՒկրաինայով, Մերձավոր Արևելքով և Չինաստանով: Նրանց օգնությունը սահմանափակ է, մինչդեռ Ռուսաստանը շարունակում և ընդլայնում է իր ազդեցությունը տարածաշրջանում: Այդ երկրի հետ լեզու չգտնելը և նրա հետ հարատև բախումների գնալը նույնպես արկածախնդրություն է, որը վտանգում է երկրին:

-Տնտեսական հրաշք:

Թեև տեղեկատեխնոլոգիաների ոլորտն աճում է, ռուսաստանյան 12 մլրդ դոլարի առևտուրը մեզ խոցելի է դարձնում:

Եթե Մոսկվան պատժամիջոցներ սահմանի, տնտեսությունը կկործանվի:

Իսկ ի՞նչ է արվում, որպեսզի երկիրը տնտեսական աճ ունենա: Արդյո՞ք նման անկայուն երկրում, ուր սեփականությունը կարող է վարչապետի մի հրամանով «ազգայինացվել» կարող է տնտեսություն զարգանալ:

Վտանգավոր ու սխալ երազանքներ...

Եթե կարդանք լուրջ փորձագետների վերլուծությունները, ապա նրանց մեծամասնության գնահատմամբ այս ռազմավարության հաջողության հավանականությունը ընդամենը մի քանի տոկոս է: Մինչդեռ վատագույն տարբերակի (հետագա տարածքային կորուստներ, անկայունություն, տնտեսական փլուզում և կավածություն) հավանականությունը հիսուն տոկոսից բարձր է:

Ի՞նչ անել:

Մեզ այլընտրանք է անհրաժեշտ:

*Երկրի անվտանգությունն առաջնահերթություն պետք է դառնա: Անհապաղ ռազմական և ռազմավարական համագործակցությունները պետք է վերանայվեն ու մինչ այս արած սխալները պետք է վերացնել, բայց ոչ թե կտրուկ ու անհավասարակշռված հիստերիայով, այլ մտածված ու զուսպ:

*Սփյուռքի ներուժը. ԱՄՆ-ում և ԵՄ-ում, ինչպես նաև Ռուսաստանում, Հնդկաստանում ու Չինաստանում ուժեղ լոբբինգի կարիք կա՝ ոչ միայն ցեղասպանության ճանաչման, Արցախյան խնդիրների, այլև կոնկրետ անվտանգության երաշխիքների ու տնտեսական զարգացման համար:

*Տնտեսական դիվերսիֆիկացիա: Նվազեցնել է պետք կախվածությունը մի երկրից, ավելացնել համագործակցությունը վստահելի գործընկերների հետ (իսկ դրանք այդքան էլ քիչ չեն, աշխատել է պետք):

Ես իհարկե ոչ քըղաքական գործիչ եմ, ոչ պետությունների գլոբալ խաղերի մասնագետ, բայց պարզ տրամաբանությունը խոսում է այն մասին, որ Փաշինյանի ռազմավարությունը կրակի հետ խաղալ է, ուրիշ ոչինչ: Մենք պետք է հարց տանք մեզ. քանի Հայաստան ու քանի Հայրենիք ունենք կորցնելու...

Տիրատուր քահանա ՍԱՐԴԱՐՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Հ.Գ.

https://caucasuswatch.de/.../vom-neorealismus-zum...

Մեկնաբանություններ