Լևոն ԲԼԲՈՒԼՅԱՆ. «Արի, արի, պարոն Գլխավոր Ոզնի»

Իրոք Արամայիս Սահակյանին շատ շատերն էին ճանաչում ու սիրում: Դեպքը, որ պիտի պատմեմ, դրա հաստատումներից մեկն է:
Տարիներ առաջ գրողների, արվեստագետների մի խմբով իմ ծննդավայր՝ Քյավառ էինք մեկնում. մարզպետարանի նախաձեռնությամբ այնտեղ նշվելու էր իմ 50-ամյակը: Երևան-Սևան մայրուղու վրա ավտոտեսուչը կանգնեցրեց մեր «Գազելը» (վարորդը գերազանց ել էր արագությունը) ու համառորեն ուզում էր արձանագրություն կազմել: Հերթով փորձեցինք միջամտել, բայց անօգուտ. ոչ իմ խոսքն անցավ, ոչ արձակագիրներ Նորայր Ադալյանի ու Հրաչյա Մաթևոսյանի, բանաստեղծներ Իգնատ Մամյանի ու Հովիկ Հովեյանի, գեղանկարիչ Հենրիկ Մամյանի ու գրականագետ Դավիթ Գասպարյանի: Ելքը գտավ Հրաչյա Մաթևոսյանը.
-Ընկեր սերժանտ, ախր ի՞նչպես չեք հասկանում, Արամայիս Սահակյանին ենք տանում:
-Ոնց թե,- մեկեն մռայլվեց տեսուչը,-բա՞ն է պատահել…
-Բա չի՞ պատահել. նա պիտի վարի Լևոն Բլբուլյանի հոբելյանական երեկոն, ու հիմի ողջ Քյավառն անհամբեր սպասում է:
Ու նա մեքենայից դուրս հրավիրեց պատուհանից խորամանկ ժպիտով մեր բանակցությունների ընթացքին հետևող ու, հավանաբար, իր ժամին սպասող Արամայիսին. «Արի, արի, պարոն Գլխավոր ոզնի, թե չէ սերժանտը մեզ չի հավատում»:
Երբ Արամայիսը դուրս եկավ, խստադեմ մեր տեսուչի դեմքի արտահայտությունը փոխվեց մեկեն, ու նա հին ծանոթի պես ժպտադեմ գնաց Ոզնուն ընդառաջ: Հասկանալի է, որ քիչ անց շարունակեցինք ճանապարհը:
Իսկապես հենց Գլխավոր ոզնին էլ վարեց երեկոն՝ մի քանի ժամ արտակարգ ջերմ, անասելի ուրախ մթնոլորտ ապահովելով լեփ-լեցուն դահլիճում: Պահպանվել է այդ օրվա տեսագրությունը ու, ինչ խոսք, այն ինձ համար հիմա առանձնահատուկ մի արժեք է ձեռք բերել արդեն:

Մեկնաբանություններ