Աշնան ծառերը

Աշնանը ես մի ծառ ցնցեցի՝

Որ խաղան տերևները դեղին,

Բայց ծառից տագնապներ թափվեցին,

Ինչուներ շաղվեցին հողին:

Հրաժեշտ, բաժանում թափվեցին,

Սպասման անհամբեր վայրկյաններ,

Ճյուղերից պոետներ կախվեցին՝

Ուշ աշնան հարազատ զավակներ...

Եվ նրանք ճոճվում են նիրվանա՝

Նրանց հետ տերևները դեղին,

Ամեն պահ՝ «Կգա՛ նա, կգա՛ նա,

Սպասման հիվանդը վերջին»:

Տխուր են ուշ աշնան ծառերը,

Արցունք են տերևները դեղին,

Լսու՞մ եք՝ մի կտրեք ծառերը,

Տերև ենք դողացող ճյուղերին...

Վրեժ ՍԱՐՈՒԽԱՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Սա առաջին հերթին ֆրանսիացիների ինքնահարգանքն է սեփական լեզվի ու ժողովրդի հանդեպ և ապա՝ օտարի
• Պարը քարացավ...
• Մեր հավերժախոս Մգրոն (այսօր Մգրոյի ծննդյան օրն է)
• Անճարակության փյունիկապաշտներ ենք
• Մեր հավերժախոս Մգրոն
• ՈՒ՞ր ես, Չարենց... (նոյեմբերի 27-ը Չարենցի հիշատակի օրն է)
• Մոլորյալ մատաղացուն
• Հայոց երգի երախտավորը
• Ո՞վ է հիշում
• Ջուրն իր ճամփան դեռ չի գտնում
• Համբոյի հերթական նամակը Գիքորին
• ՈՒ՞ր ես, Չարենց
• Խաչիկ Դաշտենցի ծննդյան օրն է
• Ինչու՞ Դաշտենցը պանթեոնում չէ
• Դեր Զորի ոսկրացավը
• Հրանտ Թաթոսի սիմֆոնիան
• Հայոց արժանապատվության ասպետներին
• Հրաչ ջան, այսօր շատերը մի քիչ հացով ու մի քիչ գինով կխոսեն քեզ հետ
• Տաճարն օծվեց հայավարի
• Ափսո՜ս, Էդվարդ Սասուն

Մեկնաբանություններ