Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

«Կոնկ­րետ պա­հին կա­տար­վա­ծը, ե­թե ան­գամ թվում է պա­տա­հա­կա­նու­թ­յուն, այն­քան էլ պա­տա­հա­կա­նու­թ­յուն չէ»

«Կոնկ­րետ պա­հին կա­տար­վա­ծը, ե­թե ան­գամ թվում է պա­տա­հա­կա­նու­թ­յուն, այն­քան էլ պա­տա­հա­կա­նու­թ­յուն չէ»
11.10.2019 | 01:46

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը նկար­չու­հի, Հայ նկա­րիչ­նե­րի մի­ջազ­գա­յին ֆոն­դի, Էս­տո­նիա­յի նկա­րիչ­նե­րի մի­ջազ­գա­յին միու­թյան ան­դամ, ման­կա­վար­ժա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, Հայ-ռու­սա­կան (Սլա­վո­նա­կան) հա­մալ­սա­րա­նի դո­ցենտ Ա­ՆՈՒՇ ԲԱ­ԲԱ­ՅԱՆՆ է:

-Տի­կին Ա­նուշ, Դուք բա­նա­սեր եք, սա­կայն Հայ-ռու­սա­կան (Սլա­վո­նա­կան) հա­մալ­սա­րա­նում դա­սա­վան­դում եք ոչ Ձեր մաս­նա­գի­տա­կան ա­ռար­կան: Կմեկ­նա­բա­նե՞ք:
-Ես զբաղ­վում եմ արտ-թե­րա­պիա­յի տեխ­նի­կա­յով, դա­սա­վան­դում եմ իմ իսկ ստեղ­ծած՝ «Էս­թե­տի­կա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թյուն» ա­ռար­կան: ՈՒ­րախ եմ, որ մեր հա­մալ­սա­րա­նում այս­պի­սի մո­տե­ցում­նե­րը խրա­խուս­վում են: Այս ա­ռար­կա­յի հիմ­քում իմ գի­տա­կան թե­զի թե­մա­տի­կան է՝ նվիր­ված ե­րի­տա­սար­դու­թյան կողմ­նո­րոշ­մա­նը էս­թե­տի­կա­կան ար­ժեք­նե­րի ո­լոր­տում: Սրա­նով զբաղ­վում եմ ամ­բողջ կյան­քիս ըն­թաց­քում: Երբ դա­սա­վան­դում էի ռու­սաց լե­զու և գրա­կա­նու­թյուն, խն­դիր ու­նեի գտ­նե­լու այն ար­դյու­նա­վետ ձևը, ո­րով կհասց­նեի լսա­րա­նին ռու­սա­կան պոե­զիան, ռուս գրող­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը: Այս ո­րո­նում­նե­րի մեջ ստեղծ­վե­ցին այն տեխ­նո­լո­գիա­նե­րը, ո­րոնք օգ­նում են հաս­կա­նալ, բա­ցա­հայ­տել, տես­նել, ընտ­րել գրա­կա­նու­թյան մեջ ե­ղած լա­վա­գույ­նը:
-Ձեր նկար­նե­րում փոր­ձում եք գե­ղան­կար­չու­թյու­նը հա­մադ­րել գրա­կա­նու­թյան, ե­րաժշ­տու­թյան, հոգևո­րի՝ ա­ղոթք­նե­րի հետ: Ինչ­պե՞ս է ձևա­վոր­վում այս հա­մադ­րու­թյու­նը:
-Ա­մեն մար­դու ինչ-որ հանձ­նա­րա­րու­թյուն է տր­ված: Իմ հանձ­նա­րա­րու­թյունն այն է, որ ման­կա­վարժ գեր­դաս­տա­նիս ա­ռա­քե­լու­թյու­նը շա­րու­նա­կեմ ու հասց­նեմ նոր բո­վան­դա­կու­թյան: Իմ բո­լոր դա­սե­րը վա­րել եմ ար­վես­տի տար­բեր ճյու­ղե­րի սին­թե­զի ճա­նա­պար­հով: Ե­րաժշ­տու­թյու­նը միտ­քը դե­պի վեր է տա­նում, գե­ղան­կար­չու­թյու­նը՝ ըն­դար­ձա­կում, իսկ բա­ռը նրանց հատ­ման կե­տում ա­սես ամ­րա­կա­յում է:
-Ձեր «Պոե­տի ա­ղոթ­քը» նկարն ին­չպե՞ս վե­րած­վեց բա­նաս­տեղ­ծու­թյան:
-Սա իմ կյան­քի ա­մե­նաէա­կան փաս­տե­րից է: Նկարս բա­նաս­տեղ­ծու­թյան է վե­րա­ծել ազ­գու­թյամբ թա­թա­րու­հի Գուլ­սի­նա Նի­յա­զո­վան, ո­րը բա­նա­սի­րու­թյան դոկ­տոր է, Տյու­մե­նի հա­մալ­սա­րա­նի պրո­ֆե­սոր: Ես նրան հան­դի­պել եմ Մինս­կում, միջմ­շա­կու­թա­յին հա­ղոր­դակ­ցու­թյա­նը նվիր­ված կոն­ֆե­րան­սի ժա­մա­նակ: Նա տե­սել է իմ նկա­րը, վերց­րել իմ կոն­տակտ­նե­րը, ա­պա մեր միջև սկս­վել է հոգևոր մտեր­մու­թյուն, հա­ղոր­դակ­ցու­թյուն՝ նա­մակ­նե­րի մի­ջո­ցով: Ո՛չ ազ­գու­թյու­նը, ո՛չ դա­վա­նան­քը ար­վես­տի մեջ սահ­մա­նագ­ծեր չեն կա­րող անց­կաց­նել: Գուլ­սի­նան ապ­րի­լի 24-ին իմ նկար­նե­րի օգ­տա­գործ­մամբ տե­սա­ֆիլմ է ներ­կա­յաց­րել՝ «Երբ եր­գում է դու­դու­կը» վեր­նագ­րով: Դա ցու­ցադ­րել է իր ու­սա­նող­նե­րին և տե­սագ­րու­թյունն ու­ղար­կել ինձ: Նա անդ­րա­դար­ձել է Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան փաս­տին և այն հաղ­թա­հա­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րին: Հիմ­նա­կան շեշ­տադ­րումն այն է, որ մարդ­կանց հա­մախմ­բում է սե­րը: Պոե­զիա­յի վե­րա­ծե­լով իմ նկա­րը՝ նա խոս­տո­վա­նեց, որ, լի­նե­լով մու­սուլ­մա­նու­հի, հաս­կա­ցել է մեր ազ­գա­յին ո­գին, իմ նկա­րի էու­թյու­նը:
-Հեր­թա­կան ան­գամ հա­մոզ­վում ենք, որ ոչ թե ժո­ղո­վուրդ­նե­րը, այլ նրանց պե­տու­թյուն­նե­րը ղե­կա­վա­րող քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներն են խո­չըն­դո­տում, որ այդ սի­րո հա­մախմ­բու­մը կա­յա­նա, և աշ­խարհն ա­զատ­վի չհան­դարտ­վող հա­կա­մար­տու­թյուն­նե­րից:
-Աստ­ված մեզ տա­լիս է ընտ­րու­թյուն կա­տա­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն, իսկ թե դու ինչ ես ընտ­րում, սա է էա­կա­նը: Շատ կարևոր է հաս­կա­նալ, թե ինչ ես ընտ­րում: Յու­րա­քան­չյուր մարդ, յու­րա­քան­չյուր պե­տու­թյուն հեն­վում է իր նա­խընտ­րած հս­տակ ճար­տա­րա­պե­տու­թյան վրա, ո­րի հեն­քում ճա­նա­չումն է, շփու­մը, աշ­խա­տան­քը: Սա բնո­րոշ է ոչ միայն ար­տա­քին աշ­խար­հին, այլև մար­դու ներ­քին աշ­խար­հին: Սրա­նից էլ ձևա­վոր­վում է ինք­նագ­նա­հա­տա­կա­նը, ինքն իր հետ շփու­մը, ինք­նա­գոր­ծու­նեու­թյու­նը և ինք­նա­ճա­նա­չու­մը: Ին­չու՞ է հնից ե­կող կար­գա­խո­սը կոչ­վում. «Ճա­նա­չի՛ր ինքդ քեզ»: Ա­յո՛, ա­ռա­ջին հեր­թին պի­տի ինքդ քեզ ճա­նա­չես, բա­ցա­հայ­տես: Վատ է, ի­հար­կե, երբ ինքդ քեզ ճա­նա­չե­լիս ցան­կա­նում ես ինչ-որ բա­ներ կա­ռա­վա­րել: Իմ դիր­քո­րո­շումն այն է, որ մար­դը պետք է նա­խա­պատ­րաստ­վի դրան: Իսկ ե­թե նա­խա­պատ­րաստ­ված չէ, ա­նում է սխալ­ներ. ու­րեմն, ա­յո՛, ե­թե կան սխալ­ներ, մար­դիկ են մե­ղա­վոր, ա­ռան­ձին մար­դիկ, ի­հար­կե՝ ղե­կա­վար­նե­րը: Եվ դա մեկ մար­դու մեղ­քը չէ, դա հա­մաշ­խար­հա­յին խն­դիր է:
-Ստաց­վում է, որ աշ­խար­հը կա­ռա­վա­րող մար­դիկ այն­պի­սի­նե­րի թվին են պատ­կա­նում, որ ճիշտ չե՞ն ան­ցել ինք­նա­ճա­նաչ­ման ու­ղին, սխալ­վե՞լ են ի­րենց հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը գնա­հա­տե­լու հար­ցում:
-Դուք շատ ճիշտ ո­րա­կե­ցիք այն սայ­թա­քուն ա­րա­հե­տը, ո­րով անց­նում են աշ­խար­հի բախ­տը տնօ­րի­նող­նե­րը: Ես կար­ծում եմ, որ մար­դը որևէ գործ իր վրա վերց­նե­լիս պետք է պատ­րաստ լի­նի: Ինձ էլ են ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քում շատ լուրջ պաշ­տոն­ներ ա­ռա­ջար­կել, բայց ես հաս­կա­ցել եմ, որ պատ­րաստ չեմ և հրա­ժար­վել եմ: Ինք­նագ­նա­հա­տա­կա­նը օ­բյեկ­տիվ պի­տի լի­նի: Մար­դը որևէ պա­տաս­խա­նա­տու դիրք զբա­ղեց­նե­լու դեպ­քում պետք է կոն­ցեպ­ցիա ու­նե­նա, հաշ­վար­կի քայ­լե­րը: Ինքդ քեզ պետք է հարց տաս՝ ին­չի՞ս է պետք այս պաշ­տո­նը: Իմ ա­ռա­քե­լու­թյու­նը մարդ­կանց օգ­նելն է, որ կա­րո­ղա­նան մեր­ձե­նալ ի­րենք ի­րենց, լիար­ժեք ճա­նա­չել սե­փա­կան ե­սը, ի­րենց անձ­նա­կան ո­րակ­նե­րը: Եվ ե­թե ես շեղ­վեի իմ այս ա­ռա­քե­լու­թյու­նից, կկորց­նեի ինքս ինձ, կլի­նեի այլ մարդ, հնա­րա­վոր է՝ վա­տա­գույն ղե­կա­վա­րը:
-Ի՞նչ եք կար­ծում, պե­տու­թյուն­ներ, հա­մաշ­խար­հա­յին կարևոր կա­ռույց­ներ ղե­կա­վա­րող­ներն ի­րե՞նք են ո­րո­շում, որ պի­տի հայ­տն­վեն բարձր դիր­քե­րում ու ղե­կա­վա­րեն տվյալ օ­ղա­կը, թե՞ ինչ-որ տե­ղում, ինչ-որ հաշ­վարկ­նե­րի ար­դյուն­քում այլք են ո­րո­շում, թե որ կե­տում ում պի­տի կար­գեն ղե­կա­վար և խա­ղաց­նեն նրան ու նրան ա­պա­վի­նած մարդ­կանց՝ ըստ սե­փա­կան քմա­հա­ճույք­նե­րի:
-Ե՛վ ա­յո, և՛ ոչ: Միշտ կյան­քը հա­մե­մա­տում են ծո­վի հետ: Ծո­վի ա­լի­քը կա­րող է ափ նե­տել և՛ ա­վազ, և՛ ա­մե­նայն աղբ. որ­քան մեծ ու հզոր է ա­լի­քը, այն­քան շատ է նրա բե­րած աղ­բը: Այս­պես է և կյան­քում: Տիե­զեր­քը նույն­պես շարժ­ման մեջ է, չէ՞, կանգ չի ա­ռել տե­ղում, ան­վերջ տա­րու­բե­րում­նե­րի մեջ է: Ես ու­նեմ «Նախ­նի­նե­րի հու­շու­մը» վեր­նագ­րով նկար: Դրա­նում պատ­կեր­ված է տիե­զեր­քի շի­նա­րա­րու­թյու­նը, և հս­տակ ար­տա­հայտ­ված է խա­չը, որ հա­վա­սա­րակշ­ռում է տիե­զե­րա­կան տա­րու­բե­րում­նե­րը: Կոնկ­րետ պա­հին կա­տար­վա­ծը, ե­թե ան­գամ թվում է պա­տա­հա­կա­նու­թյուն, այն­քան էլ պա­տա­հա­կա­նու­թյուն չէ: Դրա հիմ­քե­րը կան լե­գենդ­նե­րում. այդ­պես է կա­ռուց­ված աշ­խար­հը, ո­չինչ նրա­նում պա­տա­հա­կա­նո­րեն չի կա­տար­վում: Մինչև այդ պա­տա­հա­կա­նու­թյու­նը լի­նում է որևէ նա­խեր­գանք: Յու­րա­քան­չյուրն իր դերն է կա­տա­րում՝ ան­կախ ժա­մա­նա­կի պա­հանջ­նե­րից: Այս մա­սին հրա­շա­լի բա­նաս­տեղ­ծու­թյուն ու­նի Մաքսիմիլիան Վո­լո­շի­նը՝ 1919 թվա­կա­նին գր­ված: Բա­նաս­տեղ­ծու­թյան մեջ հե­ղի­նա­կը, վկա­յա­կո­չե­լով այդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի թեժ դա­սա­կար­գա­յին պայ­քա­րի փաս­տը, հայ­տա­րա­րում է, որ ին­քը միայ­նակ կանգ­նած է հա­կա­մար­տող շար­քե­րի ա­րան­քում և իր ամ­բողջ ու­ժը հա­վա­քած՝ ա­ղո­թում է թե՛ մեկ, թե՛ մյուս կող­մի հա­մար:
-Այ­սինքն՝ քա­ղա­քա­կան, կու­սակ­ցա­կան, ազ­գա­մի­ջյան, դա­սա­կար­գա­յին և այլ բա­խում­նե­րի ա­րան­քում հայ­տն­ված բա­նաս­տեղ­ծը, ար­վես­տա­գե­տը, ի վեր­ջո, նոր­մալ մար­դը պի­տի կա­րո­ղա­նա վե՞ր կանգ­նել ցան­կա­ցած հա­կա­մար­տու­թյու­նից, նույն վե­րա­բեր­մու՞քն ու­նե­նալ մարդ­կա­յին ճա­կա­տագ­րե­րի հան­դեպ, ան­կախ նրա­նից, թե հա­կա­մար­տու­թյան որ ճա­կա­տում են նրանք:
-Ա­յո՛, հենց այդ­պես:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 3975

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ