Պա­տե­րազ­մը չի ա­վարտ­վի, քա­նի դեռ փամ­փուշ­տից զար­դեր ձու­լե­լու ցան­կու­թ­յուն ու­նենք

Թուր­քի հինն ու նո­րը չի լի­նում: 100 տա­րի անց էլ նա նույն վայ­րագն ու բո­րե­նին է: Ո՛չ «քա­ղա­քա­կիրթ» Եվ­րո­պա­յի, ո՛չ էլ հա­մայն մարդ­կու­թյան կոչն ու հոր­դորն ա­րյան ծա­րա­վի ե­նի­չե­րիին չի փո­խե­լու: Հաղ­թա­նա­կը, ի­հար­կե, մերն է լի­նե­լու, բայց վս­տահ չեմ, որ ան­գամ այս մղ­ձա­վան­ջի ա­վար­տից հե­տո բո­լորս ենք գի­տակ­ցե­լու, որ բա­րի ու հու­մա­նիստ թուրք չեն լի­նում: Այ­սօր, երբ թվում է՝ բո­լորս մեկ ենք, վա­ղը, մյուս օ­րը ճոխ ու ա­ռատ սե­ղան­նե­րի շուրջ հա­վաք­վե­լիս մո­ռա­նա­լու ենք՝ ին­չի մի­ջով ան­ցանք, դաս քա­ղե­ցի՞նք գլխ­նե­րովս ան­ցա­ծից: Աշ­խարհն իր դար­դու­ցա­վին է, ու որևէ մե­կին չի հե­տաք­րք­րում՝ կա՞նք, ապ­րու՞մ ենք, թե՞ կե­նաց-մա­հու կռիվ մղում հենց մեր տա­նը: Ո՛չ Ար­ցա­խի ան­կա­խու­թյան մի­ջազ­գա­յին ճա­նա­չու­մը, ո՛չ տար­բեր կող­մե­րից հն­չող պա­թո­սա­խեղդ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը, ո՛չ էլ տա­րա­տե­սակ հու­մա­նի­տար օգ­նու­թյուն­ներն առ ո­չինչ են, ե­թե չենք հաս­կա­ցել մի պարզ բան՝ վայ-դր­կի­ցի վա­ղե­մի ու մշ­տա­կան ե­րա­զան­քը մեզ աշ­խար­հի ե­րե­սից վե­րաց­նելն է: Հրանտ Մաթևո­սյա­նի տո­ղե­րը յու­րա­քան­չյուր հայ ա­կան­ջին օղ պի­տի ա­նի. «Բա հա­զար տա­րի ապ­րես թշ­նա­մուդ հետ կողք կող­քի ու չհաս­կա­նա՞ս, որ նա քեզ մոր­թե­լու է, ու հո­շոտ­վես հենց քո դռա՞­նը: Բա քո հաշ­վին եր­կիր սար­քի, եր­կիր հզո­րաց­նի, իր նեղ աչ­քե­րը կլո­րաց­նի, քո հաշ­վին իր ցե­ղը գե­ղեց­կաց­նի, դուք էլ մա­տա­ղի գա­ռան պես պատ­րաստ կանգ­նե՞ք: Ով ու­զում է թող զո­րա­նա, զա­վակս, բայց ին­չու՞ իմ ու քո հաշ­վին, իր սու­րը թող իր ոս­կո­րի վրա սրի, ին­չու՞ իմ ու քո»:

Պայ­մա­նա­կան զի­նա­դա­դա­րը գլխ­նե­րիս տակ դրած փա­փուկ բարձ է լի­նե­լու այն­քան ժա­մա­նակ, քա­նի դեռ մտա­ծում ենք, թե հա­նուն խա­ղա­ղու­թյան ար­ժե՞ հրա­ժար­վել փամ­փուշտ­նե­րից ու դրան­ցից զար­դեր պատ­րաս­տել: Թուր­քա­կան ապ­րանք­նե­րից օգտ­վե­լու մա­սին, հա­մա­ձայն եմ, պետք էր շատ ա­վե­լի վաղ մտա­ծել՝ ձևա­վո­րե­լով աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կից բխող տն­տե­սա­կան անվ­տան­գու­թյան հա­մա­կարգ։ Ցա­վոք, դա չի ար­վել, ա­վե­լին՝ նման հարց չի էլ քն­նարկ­վել, ու հի­մա, ե­թե չլի­ներ պա­տե­րազ­մը, մեզ­նից շա­տե­րը չէին էլ մտա­ծի, թե թուր­քա­կան ապ­րանք կամ սնն­դամ­թերք գնե­լով ու­ժե­ղաց­նում ենք թշ­նա­մու բա­նա­կը: Շատ եմ ու­զում հա­վա­տալ, որ հա­րա­բե­րա­կան խա­ղա­ղու­թյան պայ­ման­նե­րում էլ մեր հա­գու­կա­պից, կեն­ցա­ղից ու հան­գս­տի մեկ­նե­լու ծրագ­րից իս­պառ դուրս կմղ­վի «թուր­քա­կան գոր­ծո­նը»։

Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աստղահուզում
• Ով էլ սպասելով մնաց՝ որդուն, ամուսնուն, եղբորը
• Բարձր ԱՆԲԱՎԱՐԱՐ գնահատական
• «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի»
• ՆԱ` լույս-փրկության Արահետը
• Սիրերգ
• Սերակարոտ
• Ախթալան և հարակից 6 բնակավայրերը 5 օրով նորից կկտրվեն արտաքին աշխարհից
• Ինչու՞ և ինչպե՞ս
• Աղոթք
• «Հունվարին պարենային մի շարք ապրանքատեսակների գծով երկնիշ գնաճ է գրանցվել»
• Իշխանությունը պայքարում է իր իսկ ծնած երևույթի դեմ
• Բուհի ռեկտոր ընտրողը նախարարն է լինելու
• Աղջիկներս Շուշիում տուն են կորցրել, բայց ամենամեծ կսկիծն այնտեղ մնացած մյուս դստերս շիրիմն է
• Երազել ու թռչել, այո, պետք է, բայց ձեր իշխանությունը բոլորին է թևաթափ անում
• Պատերազմի պատրաստվելը դպրոցական հանդես չէ, որ չհասցնեիք
• Արծրուն Հովհաննիսյանը մեկ բառ պետք է ասեր՝ ներողություն
• «Հայաստանի ու Ադրբեջանի մասով Իրանը փոխել է հռետորաբանությունը»
• Իշխանությունն արտահերթ ընտրության թեման 2-րդ պլան է մղում
• Փաշինյանն ու Ալիևն Շուշիի մասին նույն բանն են ասում

Մեկնաբանություններ