Ես մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ ընդունված էր բարիք գործել և մոռանալ դրա մասին, որտեղ բարիք գործելը սովորական երևույթ էր՝ հաց ուտելու, ջուր խմելու նման: Մարդիկ բարիք էին գործում՝ առանց դրա մասին բարձր գոռալու և բոլորին իմաց տալու, հաճախ նույնիսկ գաղտնի էին օգնություն ստանում դրա կարիքն ունեցողները, իմացողներին արգելված էր խոսել դրա մասին, և դա անողները իրենց ո՛չ Աստված էին կարծում, ո՛չ բարերար, ո՛չ էլ արժանավոր, հակառակը, ամեն օր Աստծո առաջ խոնարհվում և ներում էին հայցում մեղքերի համար:
Հետզհետե կորավ այդ միջավայրը. ոմանք ցրվեցին աշխարհով մեկ, ոմանք կյանքից հեռացան, ոմանք էլ մոռացան, բարիքի ոգին անէացավ:
Փոխարենը՝ ստեղծվեց մի նոր միջավայր, որտեղ բարիք գործելու մրցույթ սկսվեց, և ամեն մի բարիք գործող կռիվ էր տալիս, որ իր անունը առավել բարձր թնդա մարդկանց ականջներին, իր արածը ավելի լայն տարածում ստանա, ավելի շատերն իմանան՝ տեսեք, այս մարդը բարերար է:
Այստեղ էլ ծնվեց Սատանան:
Էլիզա Առաքելյան