Ես վանեցու թոռ եմ։ Մաշկիս տակ ապրում է ցեղասպանի հանդեպ ատելությությունը , արյանս մեջ` չլռող նզովքը։ Նրանք, ովքեր չեն հարգում իմ պապերի ողբերգությունը, ազգիս ցեղասպանությունը` մնում են ինձ համար հավերժորեն դատապարտելի ու անիծյալ։

Նրանք, ովքեր ուզում են իշխանություն ունենալ, փող ունենալ, մեծ հնարավորություններ ունենալ, բայց ցածրարժեք են, քծնող, կաշառող ու կաշառվող՝ բազմաթիվ են։ Նրանք ամենուր են՝ առևտրի մեջ, քաղաքական դաշտում... Գրեթե չկա ոլորտ, որտեղ նրանք չեն թագավորում այսօր։

Հայրությունը և ընդհանրապես ծնող լինելը, երեխայի բարեկեցությունը ապահովելու անվան տակ, փող դիզելն ու ունեցվածք կուտակելը չէ: Ծնողի պարտականությունը առաջին հերթին երեխայի համար ապահով միջավայր ստեղծելն է:

Ո՞վ ենք մենք. այս հարցը անչափ այժմեական է: Այս շրջափուլում մեծ մասը հակված է վատթարագույն էպիտետներով բնութագրելու սեփական ազգին...

«Շատերը ժողովուրդն ու ամբոխը խառնում են իրար հետ,- գրում է Հովհաննես Թումանյանը, այնուհետև՝ շարունակում:- Սրանք իրար հակառակ բաներ են։ Ժողովուրդն իմաստուն է, ամբոխը՝ հիմար։ Ժողովուրդը ծանր է, ամբոխը՝ թեթև։ Ժողովուրդը մեծահոգի ու բարի է, ամբոխը՝ դյուրագրգիռ, վտանգավոր, չար։ Ժողովուրդն աշխատանք է սիրում, ամբոխը՝ թալան։ Ժողովուրդը խաղաղասեր է, ամբոխը՝ կռվարար։ Եվ ամբոխամիտ ու ամբոխավար մարդիկ երբեմն ամբոխի գլուխն անցնելով, որ մի շատ հեշտ բան է, տիրում են ժողովրդին ու նրան գցում զանազան կրակների ու կռիվների մեջ, որ նա չի էլ երազել։ Սովորաբար, կառավարություններից շատերին ամբոխն է պետք, բանաստեղծին՝ ժողովուրդը»։

Բոլոր այն սովորությունները, որոնք կախվածություն են առաջացնում, վտանգավոր են առողջության ու կյանքի համար։ Եթե ծխախոտից կախվածությունը ոչնչացնում է մարդու թոքերը և նաև հանգեցնում քաղցկեղի ու սրտի ինֆարկտի, ապա խաղերից ու թմրանյութերից կախվածությունը շատ ավելի արագ է մահ ու ողբերգություն բերում։

1990-ականներին, երբ ես դպրոցական էի, ուսուցչի կերպարը դեռևս այնպիսին էր, որ մենք մտածում էինք' տեսնես հաց ուտո՞ւմ են նրանք, կամ որ ուսուցիչները Աստծո կողմից հատուկ ընտրյալ մարդիկ են, որոնք նման չեն հասարակ մահկանացուներիս, քանի որ նրանք ուսուցիչ են, գիտելիք են տալիս։

Արարատը ավելին է, քան ուղղակի լեռ։ Ավելին է, քան պատմական հայրենիքի ամենաբարձր գագաթ կամ պատմական հիշողության տեսանկյունից սրբազան լեռ հայերի համար։

Ամենաանհույս, ամենաամոթալի, ամենալքված, ամենաստորացուցիչ, ամենաչապրելու օրն էր 2020-ի նոյեմբերի 9-ը։ Այդ օրվանից այլևս ինձ համարում էի այս աշխարհում անիմաստ ապրած մարդ, ում ժամանակաշրջանում թշնամին հաղթանակ ունեցավ...

ԱՄՆ-ի ընտրություններին հետևեցի մեծագույն խանդով։ Համեմատականի իմ նժարը, որն ազգային արժանապատվությանս ցուցիչն է, կանգնեց զրոյի վրա...