ԱՄՆ-ի ընտրություններին հետևեցի մեծագույն խանդով։ Համեմատականի իմ նժարը, որն ազգային արժանապատվությանս ցուցիչն է, կանգնեց զրոյի վրա։
Հսկայական Ամերիկայում ընտրապայքարի էր դուրս եկել երկու կուսակցություն։ Այդ երկիրը գիտի արժևորել կառավարման իր ներքին պոտենցիալը, ունի ազգային գաղափարախոսություն, տարիքային ոչ առաջնային խնդիր, կարևորագույն պահին դիտակետից չի վրիպում։
Մերն իսկապես ուրիշ է, պայքարն էլ` մրցավազքային։
Մի փոքր երկիր ենք, և այսքա՞ն կուսակցություններ, մեկը մեկից տարբեր ու հավակնոտ, իրար չհանդուրժող, բազմակարծիք։
Չէ՛, ես քաղաքականության հարցում անուղղելի խանդոտ եմ։
Ինչու՞ մեր ազգային արագընթացի սայլը միայն երեք անիվ ունի, իսկ բարձունքը քարքարոտ է և դժվարընթաց։ Ամեն մի կառապան իր էգոյի, փառաբանվածի, շահի վստահությամբ է ճամփա ընկնում, ակնհայտ է, որ մենք նահանջներով ենք առաջ գնում ու տեղ չենք հասնում։
ՈՒ՞ր է այն անձնազոհ հայրենանվերը, ով պիտի իր ուսը դարձնի մեր սայլի չորրորդ անիվը։
Մի՞թե արդեն չկա, հայե՛ր:
Հռիփսիմե Հովհաննիսյան