Իմ կանխատեսմամբ՝ Հայաստանում հասունանում է շատ ավելի խորքային մի պոռթկում, քան սովորական իշխանափոխությունը։ Դա կարող է լինել ավելին, քան նույնիսկ հեղափոխությունը։ Հանրային կյանքի տարբեր ոլորտների տարբեր դրսևորումները և այլ ցուցիչներ վկայում են, որ տեղի է ունենում ուշացող անխուսափելին. հասարակությունը սկսում է վիրավորվել...

Հարգելի քաղաքական գործիչներ՝ հատկապես ընդդիմադիր, Հայաստանում ծավալվող սոցիալական բնույթի դժգոհությունների ալիքի քաղաքականացումը ձեր և միայն ձեր պարտականությունն է, եթե կուզեք՝ աշխատանքային պարտականությունը: Եթե կա սոցիալական դժգոհություն, պարտադիր չէ և նույնիսկ հակացուցված է դրա քաղաքականացման ողջ բեռը, էլ չեմ ասում չքաղաքականացման մեղավորությունն ու կշտամբանքը դնել դժգոհություն արտահայտողի վրա, եթե դժգոհության արտահայտման քաղաքական էպիկենտրոնը, ի դեմս քաղաքական շարժման, քաղաքական բոյկոտի և քաղաքական հասցեականության, ձեր կողմից ձևավորված չէ:

Միանգամից նշեմ, որ Երեւանի ավագանու ընդդիմության կողմից նախաձեռնած եւ քաղաքացիների զգալի հատվածի աջակցությանն արժանացած հասարակական տրանսպորտի, ինչպես նաեւ սոցիալական մյուս ոլորտների թանկացման դեմ դժգոհությունների ու բոյկոտի կազմակերպումը դիտում եմ միջոց՝ Արցախն ու մեր զինվորներին գլխատած, միջազգային հարթակներում Հայաստանը մեկուսացրած, դաշնակիցների ու թշնամիների մոտ ամենօրյա ռեժիմով պետությանը նվաստացնող ու ստորացնող ազգակործան քայլարածից ազատվելու հնարավորություն։

Ըստ պաշտոնական տվյալների՝ Հայաստանի խոշորագույն հարկատուների ցանկը գլխավորում է Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատը։ Վերջին շրջանում դրա շուրջ տարօրինակ զարգացումներ են, որոնց, եթե անկեղծ լինեմ, խորքային չեմ հետեևել, բայց կան անհանգստացնող մի քանի հանգամանքներ, որոնց մասին ցանկանում եմ խոսել։

«Մենք պահպանեցինք մեր պետությունը, մեր անկախությունը, ինքնիշխանությունը, մայրաքաղաքը, բազմաթիվ այլ քաղաքներ ու գյուղեր։ Ցավոք, մենք տվեցինք շատ զոհեր»։ Այս հրեշավոր փարիսեցիության հեղինակը Վ. Զելենսկին է։ Մարդ, ով ուներ հնարավորություն և պարտավորություն՝ թույլ չտալու պատերազմ...

Որևէ իշխանություն նախընտրական տարում չի գնում թանկացումների, հարկերի բարձրացման և այլ` բնակչության կյանքն էապես բարդացնող քայլերի։ Իսկ 2025-26-ի համար մի ամբողջ փաթեթ է արդեն ուժի մեջ՝ անթաքույց սպառնալով վատացնել բոլորի կյանքը...

Մեզ ամեն տեղից զգուշացնում են մեզ սպասող աղետների մասին՝ Բաքվից, Մոսկվայից, Անկարայից, Թեհրանից, Մինսկից, Վաշինգտոնից, Փարիզից, ամեն տեղից։ Ներսում մտահոգ գործիչները պարբերաբար պարպում են իրենց էմոցիաները, բայց իրավիճակը դրանից չի փոխվի...

Բաժակաճառերի ու կեղծ պաթոսի պակաս չկա։ Մեկը՝ դրսից, մեկը՝ ներսից, արժող ու չարժող բանակի կենացն են խմում։ Իրականությունը պատկերված է կից նկարում։ Սա՛ է մեր երկրի ու մեր բանակի այսօրվա պատկերը։

Նիկոլենք խառն են, յալվար են ընկել տրանսպորտի և հայտարարագրման թեմաներով, ու գիտե՞ք ինչու` քանի որ հասկանում են, որ ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը չեն անցնելու, մարդիկ լուրջ են տրամադրված, երկուսին էլ հողի վրա դեմ են, բոյկոտելու են։

Բաքվի դատերը, չգիտես ինչու, հանկարծակիի են բերել հայ հասարակությանը, թեև բազմաթիվ ամիսներ առաջ արդեն պարզ էր, որ լինելու են այս տեսարանները, այս լուսանկարները, այս մեղադրանքները։ Պարզ էր, որ առաջիկայում էլի շատ բաներ են լինելու...