Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

Ամենասուր հարցը աշխատատեղերի գերսղությունն է, ինչի պատճառով շատ տավուշցիներ զանգվածաբար արտագաղթում են

Ամենասուր հարցը աշխատատեղերի գերսղությունն է, ինչի պատճառով շատ տավուշցիներ զանգվածաբար արտագաղթում են
25.05.2018 | 05:19

Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի Ռուսաստան կատարած այցի ամենացնցող տպավորությունը, թերևս, կարելի է համարել այն խանդավառ ընդունելությունը, որ ցույց տվեց տեղի հայությունը հայրենի նորընտիր ղեկավարին: Սա հիրավի աննախադեպ երևույթ էր, առավել ևս եթե նկատի ունենանք, որ տեղ ունեն Հայաստանում տարածված այն մտայնությունները, թե ռուսահայերը Սփյուռքի պասիվ հատվածներից են: Սակայն Սոչիում հնչած «Նի-կոլ, Նի-կոլ» վանկարկումները իրենց ոգևորությամբ բոլորովին չէին զիջում հայաստանյան տարբերակին: Եվ սա մեծ հույսեր է ներշնչում:


Ապշում ես, այդ ինչպե՜ս պիտի կառավարեր իրեն վստահված երկիրը Սերժ Սարգսյանը, որ արժանանար նման համաժողովրդական ատելության: Նույնիսկ «պասիվ» ռուսահայության: Եկեք անկեղծ լինենք. Նիկոլ Փաշինյանն իր օրինական պետական հեղաշրջման իրականացման մեջ էապես պարտական է հենց այդ համազգային մերժողականությանը: Չգիտե՞ր Սերժ Սարգսյանը, որ ժողովուրդն իրեն, մեղմ ասած, չի սիրում: Իհարկե գիտեր: Սակայն տասնամյա իշխանավայելչության ընթացքում նա առաջնորդվեց միայն մեկ մտահոգությամբ՝ իշխանապահությամբ: Հիմա էլ չես հասկանում, թե դրսևորված արգահատանքի ֆոնին ինչպես է նա շարունակում կուսակցություն ղեկավարել, եթե նույնիսկ այդ կուսակցությունն էլ է արտացոլում նշյալ համազգային զգացումը:


Կուզենայի անմիջականորեն դիմել Նիկոլ Փաշինյանին:
Հարգելի Նիկո, ես էլ եմ արմատներով տավուշցի: Եվ օրերս լրագրողական «տեսչական» այցով եղա իմ հայրենի նախկին Շամշադինում: Շքեղ անտառներով, գերկանաչ հովիտներով բոլորված մեր երկրամասը, թերևս, աշխարհի ամենագեղեցիկ բնատուր անկյուններից է: Հատկապես տարվա այս եղանակին: Եվ խոր ցավ ես ապրում, երբ տեսնում ես այնտեղ բնակվող մարդկանց թշվառ վիճակը: Սակայն իշխանափոխությունը այստեղ էլ է մեծ հույսեր առաջացրել: Եվ ոչ այն պատճառով, որ Դուք էլ այս վայրերի ծնունդ եք: Թեև նախկին շամշադինցիները հումորով, սակայն հպարտորեն հայտարարում են, որ իրենք էլ են արդեն... իջևանցի: Ամենասուր հարցը, իհարկե, Դուք էլ հիանալի գիտեք, աշխատատեղերի գերսղությունն է, ինչի պատճառով շատ տավուշցիներ ու հատկապես երիտասարդությունը զանգվածաբար արտագաղթում են Ռուսաստան, նույնիսկ Մոսկվա: Միգուցե, պարոն վարչապետ, մարզի իրավիճակի առողջացման առաջին քայլերից մեկը դարձնեք գոնե ամենասահմանամերձ գյուղերի ազատումը ոչ թե մասնակի, այլ բոլոր պետական վարկերից, ինչպես վարվում են Իսրայելում: Պետական բյուջեն, հավատացեք, դրանից չի տուժի: Դուք հիմա ցուցադրում եք այն գերշքեղ առանձնատները, որոնցում բյուջեի հաշվին ցինիկաբար ապրել են անկախ Հայաստանի ոչ բարով ղեկավարները: Կիսասոված երկրում: Կարելի է ավելի համեստ ապրել և ձեռք բերված խնայողության հաշվին բավարարել նոսրացած սահմանամերձ գյուղերի բնակիչների կարիքները: Չմոռանանք, որ նրանք մշտապես ապրում են հնարավոր գնդակոծությունների վտանգի տակ:


Մոսկվայում քիչ չեն բազմաթիվ նախկին տավուշցի հաջողակ բիզնեսմենները: Նրանց զգալի մասը պատրաստ է ներդրումներ կատարելու իրենց ծննդավայրում: Մինչ այժմ նրանցից շատերը հրաժարվել են այդ գաղափարից, բախվելով հրեշավոր կոռուպցիայի դրսևորումների հետ: Բոլորի մեջ նույն կարծիքն է ձևավորված՝ մինչև չինովնիկը (բոլոր մակարդակներով) իր անձնական շահը չունենա, ոչնչով չի օժանդակի ներդրողին: Եթե նոր իշխանությանը հաջողվի իրոք բիզնեսի համար ստեղծել հավասար պայմաններ, ապա ռուսաստանաբնակ շատ տավուշցիներ կաշխուժացնեն գործարար կյանքը հայրենի երկրամասում: Ավելին, մարզպետներին պետք է աշխատուժի «պլան» պարտադրել, որ նրանք ոչ թե «նստեն թախտին ու սպասեն բախտին», այլ իրենք ակտիվորեն փնտրեն ներդրողներին: Գլխավորը՝ անշահախնդրորեն:


Պարոն վարչապետ, լայն առումով Դուք խիստ կշահեք, եթե շարունակեք Ձեր հրապարակային գործունեությունը: Ես չգիտեմ անձամբ ինչ տպավորություն գործեց Ձեզ վրա Վլադիմիր Պուտինը Ձեր հանդիպման ժամանակ, սակայն համոզված եղեք, որ իր ժողովրդականությանը սեփական երկրում նա էապես պարտական է հենց հրապարակային կեցվածքի համար, երբ ինքը մատչելի է հասարակությանը, լրագրողներին, անգամ երկրի կյանքով մտահոգված ընդդիմադիր լսարանին: Ձեր կառավարման 100-րդ օրը հրավիրեք գոնե 100 լրագրողների ու հասարակության տարբեր խավերի ներկայացուցիչների և ուղիղ հեռուստահանդիպում ունեցեք նրանց հետ, պատասխանեք բուռն իրադարձություններից հետո հառնած նրանց հուզառատ հարցերին: «Ժողովուրդ ջան»-ի աչքի առաջ ազնվորեն գործելու Ձեր պատրաստակամությունը կհայցի նաև նրա ներողամտությունը Ձեր բացթողումների համար (ոչ ոք դրանցից ապահովագրված չէ), հնարավոր կդարձնի դրանց անցնցում հաղթահարումը:
Եվ վերջում՝ փոքր-ինչ քաղաքական լիրիկա: Օրերս զանգեց բարեկամս Բոստոն քաղաքից: Ասաց, որ այնտեղ վերապատրաստվում ու կատարելագործվում են մի խումբ հայաստանցի երիտասարդ չինովնիկներ, թեև այս հորջորջումը կոպիտ է հնչում նրանց համար: Հիանալի մասնագետներ են, և ամենահետաքրքրականը՝ եկել են Ամերիկա Սերժի ժամանակ, կվերադառնան Նիկոլի օրոք: Եվ չեն թաքցնում իրենց մեծ ոգևորությունը, որ գործի կլցվեն «նոր ու ազատ» Հայաստանում: Բարեկամս ավելորդ չհամարեց հիշատակել, որ ինքն էլ իր «ոգևորությամբ» փորձում է օգտակար լինել նրանց` վերջիններիս ազատ ժամանակը համալրելով զանազան միջոցառումներով, որպեսզի ջահելները ավելի լավ ճանաչեն ամերիկյան քաղաքակրթությունը և իմաստալից դասեր քաղեն սպասվող հայրենանպաստ պետական գործունեության համար:


Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մոսկվա

Դիտվել է՝ 4870

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ