Գալիս է մի տարիք, երբ ապրած տարիների բեռը նաիվորեն իմաստնություն է թվում: Ակամա դառնում ես ռևիզիոնիստ, իմացածդ հանրագումարի ես բերում և որոշում վերանայել այն, ինչը ժամանակին ընդունել ես աներկբա:
Նույնիսկ այս քննական վերլուծության և գնահատումի պարագայում վստահաբար ասում եմ՝ հայերը ժամանակի ողջ կտրվածքով հանդիսանում են քաղաքակրթության ճարտարապետ ազգերից մեկը: Մեզնից վախեցել են, հարգել, գնահատել, հիացել համակրել, կարեկցել:
Համաշխարհային քաղաքակրթության հսկան, որը հանդիսանում է արևմտյան քաղաքակրթության ստնտուներից մեկը, այսօր անճար, անօգնական վիճակում է հայտնվել, երբ մեծամեծ գործերը թողած գոյութենական խնդիր է լուծում:
Արդարացումն այն է, թե ծեր ենք, բայց չէ՞ որ ծեր են նաև հաները՝ Չինաստանում, հնդիկները, պարսիկները, հրեաները, հույները, իտալացիները, որոնք այսօր էլ աշխարհի հզորների կողքին են, նրանց գործընկերը: ՈՒրեմն՝ խնդիրը մեր մեջ է, ու աշխարհը դա տեսավ, տեսավ ու կարկամեց:
Հարգանքը վերածվեց հիասթափության, կարեկցանքը՝ զարմանքի:
Լալկան ու խաղաղություն մուրող ազգին կարող են նենգորեն կարեկցել, բայց ընկերակցել՝ երբեք:
Գարուշ ՔՈԹԱՆՋՅԱՆ
Հ․Գ․
Այս գրառումը ոչ մի նոր բան չի բացահայտում, վերահաստատում է ցավալի իրողությունը, որում հայտնվել ենք:
Փոխված է մեղավորների փնտրտուքների շեշտադրումը: Այլ տեղ և այլոց մեջ մեղավոր փնտրելու կարծրատիպն է, որը մեզ ազատում է ազգային մտածողությունը վերբեռնելու փրկարար անհրաժեշտությունից: Պարտությունը ապագա հաղթանակի դասատուն է: Մեր պարագայում, մենք ազգովի փախել էինք պատմության դասից: