Դեռևս 1883թ. Բաքվում կար ընդամենը 6 առևտրային տուն, որոնցից մեկը պատկանում էր վրացու, իսկ հինգը հայկական էին (Չիթախյան և Էմինյան, Փրիդոնյան և Շահնազարյան, Ծովիանյան, «Բեկխանյան և ընկ.», «Ղազումյան և ընկ.»)։ 1900-ական թթ. մանուֆակտուրայի առևտրի անառարկելի առաջատարը «Անդրկասպյան առևտրաարդյունաբերական ընկերությունն» էր (նախագահ Ս. Տեր-Օհանյան, վարչության անդամներ Մ.Սարուխանյան, Ջ.Տեր-Իսրայելյան, Հ.Թումանյանց, Հ.Շխյանց)։

«Մենք պահպանեցինք մեր պետությունը, մեր անկախությունը, ինքնիշխանությունը, մայրաքաղաքը, բազմաթիվ այլ քաղաքներ ու գյուղեր։ Ցավոք, մենք տվեցինք շատ զոհեր»։ Այս հրեշավոր փարիսեցիության հեղինակը Վ. Զելենսկին է։ Մարդ, ով ուներ հնարավորություն և պարտավորություն՝ թույլ չտալու պատերազմ...

Առաջարկում եմ` ինքներս մեզ չխաբենք:

Ես վանեցու թոռ եմ։ Մաշկիս տակ ապրում է ցեղասպանի հանդեպ ատելությությունը , արյանս մեջ` չլռող նզովքը։ Նրանք, ովքեր չեն հարգում իմ պապերի ողբերգությունը, ազգիս ցեղասպանությունը` մնում են ինձ համար հավերժորեն դատապարտելի ու անիծյալ։

Որևէ իշխանություն նախընտրական տարում չի գնում թանկացումների, հարկերի բարձրացման և այլ` բնակչության կյանքն էապես բարդացնող քայլերի։ Իսկ 2025-26-ի համար մի ամբողջ փաթեթ է արդեն ուժի մեջ՝ անթաքույց սպառնալով վատացնել բոլորի կյանքը...

Եղել են դեպքեր, որ երկարատև պատերազմների մեջ եղած փոքր ժողովուրդները փորձել են խաղաղության գործընթացի գնալ: Օրինակ, 1995-ին Իսրայելի վարչապետ Իցհակ Ռաբինը, որը նախորդիվ պատերազմների մասնակից և հերոս էր համարվում:

Մեզ ամեն տեղից զգուշացնում են մեզ սպասող աղետների մասին՝ Բաքվից, Մոսկվայից, Անկարայից, Թեհրանից, Մինսկից, Վաշինգտոնից, Փարիզից, ամեն տեղից։ Ներսում մտահոգ գործիչները պարբերաբար պարպում են իրենց էմոցիաները, բայց իրավիճակը դրանից չի փոխվի...

Բաժակաճառերի ու կեղծ պաթոսի պակաս չկա։ Մեկը՝ դրսից, մեկը՝ ներսից, արժող ու չարժող բանակի կենացն են խմում։ Իրականությունը պատկերված է կից նկարում։ Սա՛ է մեր երկրի ու մեր բանակի այսօրվա պատկերը։

Կարծեմ՝ 2015-ի դեկտեմբերն էր։ Պետերբուրգում, ուսանողական մի փառատոնի ժամանակ, հերթական վեճն էր եղել հայերի ու ադրբեջանցիների միջև, որը մեծ աղմուկ էր բարձրացրել քաղաքում...

1918-ի հոկտեմբերին Թուրքիան փլուզված պետություն էր, որի վրա իրենց ոտքերն էին սրբում ինչպես եվրոպական տերությունները, այնպես էլ բոլշևիկյան դարձած Ռուսաստանը։