...Եր­կու պատ­գա­մա­վոր­նե­րից մեկն էր, որ կռա­հե­լով ԱԺ նա­խա­գահ Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նի նկա­տո­ղու­թյան տո­նով հի­շե­ցու­մը, վայր­կե­նա­պես նա­խա­հար­ձակ ե­ղավ՝ ես դի­մա­կով եմ։ Կռա­հե­ցիք, խոս­քը բժշ­կա­կան դի­մակ կրել-չկ­րե­լու և Տիգ­րան ՈՒ­րի­խա­նյա­նի մա­սին է։

Այն‚ որ ՀՀ նախ­կին նա­խա­գահ­ներ Ռո­բերտ Քո­չա­րյանն ու Սերժ Սարգ­սյա­նը երկ­րորդ նա­խա­գա­հի խա­փան­ման մի­ջո­ցը փոխ­վե­լուց հե­տո կա­րող էին հան­դի­պել‚ շատ մեծ ա­նակն­կալ չէր։ Եր­կու հին ըն­կեր­ներն ու գոր­ծըն­կեր­ներն այ­սօր պաշ­տո­նա­պես գտն­վում են գոր­ծող իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ընդ­դի­մա­դիր բևե­ռում։

Ներկայացվող հրապարակախոսության համար «Հրապարակ» օրաթերթի խմբագրություն են զանգահարել ոստիկանության քրեական վարչությունից և տեղեկացրել, որ ստացել են դատախազի գրությունը, որտեղ վերջինս հրահանգել է «ուսումնասիրել «Հրապարակի» հեղինակ Էդիկ Անդրեասյանի «Բռնապետիկն ու մենք» հոդվածում առկա հանգամանքները և լուծել հեղինակին քրեաիրավական պատասխանատվության ենթարկելու հարցը»։

Բուռն էր 2020 թ. մա­յի­սի վեր­ջը, և մենք ջա­նա­ցել ենք ըն­թեր­ցող­նե­րին ժա­մա­նա­կին տե­ղե­կաց­նել, թե ինչ­պես, չնա­յած կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մայ­նա­ճա­րա­կին, գործ­նա­կա­նում աշ­խար­հի բո­լոր եր­կր­նե­րը, նրանց թվում՝ Հա­յաս­տա­նի հարևան­նե­րը, շա­րու­նա­կում են պատ­րաստ­վել ա­նակն­կալ­նե­րով լի ինչ-որ սցե­նա­րի։

Ես` ՀՀ հպարտ քա­ղա­քա­ցի Ստյո­պա Խո­յե­ցյանս, ծն­ված 1935 թ. Ար­թի­կի շր­ջա­նի Հնա­բերդ գյու­ղում, ան­կու­սակ­ցա­կան, մաս­նա­գի­տու­թյամբ գյու­ղատն­տե­սու­թյան ին­ժե­ներ-մե­խա­նիկ, տեխ­նի­կա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, ան­կա­խու­թյան 25 տա­րի­նե­րին գյու­ղատն­տե­սու­թյան մե­քե­նա­յաց­ման ԳՀԻ-ի տնօ­րեն, խնդ­րում եմ, իմ քվեով վար­չա­պետ դար­ձած, քա­ղա­քա­ցի Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին, ծա­ռա­յո­ղա­կան հե­տաքն­նու­թյուն սկ­սել է­կո­նո­մի­կա­յի նա­խա­րար Տիգ­րան Խա­չատ­րյա­նի նկատ­մամբ, վեր­ջի­նիս կող­մից մեր գիտ­նա­կան­նե­րի ստեղ­ծած, բնա­պահ­պան, շու­կա­յում մր­ցու­նակ, ո­րա­կյալ, կա­թի ու մսի ար­տադ­րու­թյան ա­ճը խթա­նող ՏԵԽ­ՆՈ­ԼՈ­ԳԻԱ­ՅԻ ԵՎ ՄԵ­ՔԵ­ՆԱ­ՅԻ ներդ­րու­մը կա­սեց­նե­լու հա­մար` «ա­ռա­ջար­կու­թյու­նը նպա­տա­կա­յին չէ» չբա­ցատր­վող, ան­հաս­կա­նա­լի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյամբ:

Ան­կա­խու­թյան հռ­չա­կու­մից ցայ­սօր ժո­ղո­վուր­դը զգա­ցել է հան­րա­պե­տու­թյան 4 նա­խա­գահ­նե­րի (մի­ջին հաշ­վով` 7 տա­րին մեկ) և 14 վար­չա­պետ­նե­րի (720 օ­րը լրա­նա­լու պես) «համն ու հո­տը»։

Մա­յի­սյան հաղ­թա­նակ­նե­րի թագ ու պսակ մա­յի­սի 28-ի տո­նա­կա­տա­րու­թյան փո­խա­րեն ա­կա­նա­տես ե­ղանք ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կով պայ­մա­նա­վոր­ված մի թա­տե­րա­կա­նաց­ված ներ­կա­յաց­ման՝ դի­մա­կա­հան­դե­սի, ըստ իս, ձա­խո­ղակ, բայց «դու­խով» բե­մադ­րի­չի և սցե­նա­րիս­տի հե­ղի­նա­կու­թյամբ ու դե­րա­սա­նա­կան կազ­մի վար­պե­տու­թյամբ, երբ հայ­կա­կան եր­կու պե­տու­թյուն­նե­րի իշ­խա­նա­կան վեր­նա­խավն ա­մե­նայն հան­դի­սա­վո­րու­թյամբ պաշ­տո­նա­կան այց կա­տա­րեց Սար­դա­րա­պա­տի հու­շա­հա­մա­լիր՝ նա­խան­ձե­լի օ­րի­նա­պաշ­տու­թյամբ (մե­ղա քեզ, Տեր) հետևե­լով ՀՀ պա­րե­տի ան­բե­կա­նե­լի հանձ­նա­րա­րա­կան­նե­րին՝ դի­մա­կա­վոր­ված, բաց տա­րած­քում պահ­պա­նե­լով սո­ցիա­լա­կան հե­ռա­վո­րու­թյու­նը՝ դեռ մի բան էլ ա­վե­լին: Ճիշտն ա­սած, ան­հան­գիստ եմ ՊՆ նվա­գախմ­բի և երգ­չախմ­բի ան­դամ­նե­րի հա­մար, ո­րոնք ե­լույթ ու­նե­ցան՝ շր­ջան­ցե­լով ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­ր

Տևա­կան ժա­մա­նակ է, ինչ գրա­կան եր­կից մեզ հայտ­նի, բայց օ­րախ­նդ­րով ի­մաս­տա­փոխ­ված և բե­րա­նից բե­րան անց­նող ար­տա­հայ­տու­թյու­նը՝ «Չօր­հն­վեր էն սհա­թը, երբ Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նի ոտ­քը «Կի­նո­կենտ­րոն» մտավ», ի վեր­ջո, մի քա­նի աշ­խա­տակ­ցու­հի­նե­րի շնոր­հիվ լս­վեց նաև մեր խմ­բագ­րա­տա­նը։

Ինձ սևեռ­ված հա­յաց­քը կա­տա­ղի ու ան­հան­դուր­ժող էր, աչ­քերն՝ ան­հան­գիստ, ա­սես մա­րախ մտած դա­վա­դիր էին ո­րո­նում, թավ մո­րու­քը սր­վել, շր­թունք­նե­րը բա­րա­կել ու կզակն ա­ռաջ էր ցց­վել:

Մա­րիա­մը ժպ­տում էր: Նա միշտ էր ժպ­տում, երբ չգի­տեր ինչ ա­սել: Հի­սու­սը հա­վա­քել է ա­շա­կերտ­նե­րին ու ի­րեն նո­րից չի կան­չել: Հե­տո ինչ: Հու­դան ան­գամ ե­կել է, իսկ ի­րեն չի կան­չել: Մա­րիա­մը ժպ­տում էր, ու նրա ժպի­տի մեջ այն­քան ան­զո­րու­թյուն կար, որ դեմ­քը ցա­վում էր: