Երեկ Նիկոլ Փաշինյանի Գյումրի կատարած այցն ինքնին վկայում է իշխանության ցայտնոտային վիճակի մասին, երբ հենց նա շատ լավ հասկանում է, որ լուրջ խնդիրների առաջ է կանգնած։ Իշխանությունը դարձել է պրիմիտիվության աստիճանի ընկալելի ու միօրինակ, իսկ նրա գործողությունների հաջորդականությունը՝ կանխատեսելի և պլագիատային։ Երեկ ականատես դարձանք փաստացի մեկ շաբաթ շուտ մեկնարկած քարոզարշավի. Նիկոլը բղավում էր, մնացածը ծափահարում էին։ Սա էր ՔՊ-ն՝ իր ողջ մերկությամբ ու «հմայքով»։

Յուրաքանչյուր գիտակից մարդ մշտապես մտածում է անձնական նվաճումների մասին, եթե ավելացնենք գիտակցին փորձառու և իմաստուն բառերը, կստանանք այն սուբյեկտին, որը նաև մտածում է այլոց նվաճումների մասին: Մեր ամեն օրը պայքար է` ձեռքբերումներ և հաղթանակներ ունենալու համար: Իսկ երբ այս ամենը դառնում է համընդհանուր մոտեցում` ռազմավարություն, շահում է միայն հայրենիքը` երկիրը: Իհարկե, հաղթանակներ ունենալը դյուրին գործ չէ, բայց դա նպատակ է, որին պետք է հասնենք միմիայն դրան ձգտելով և գործուն քայլեր ձեռնարկելով:

Սիրիայի ցեղասպանության ֆոնին հայկական տիրույթում ամենատարածված կոչը՝ զինվել, զինվել, զինվելն է:

Շատերը դժգոհում են, որ հայությունն իր ձայնը չի բարձրացնում Սիրիայում կատարվող ցեղասպանության դեմ, չի դատապարտում կատարվող ոճրագործությունը։

Իմ հարգելի ՀՀԿ-ական ընկերներ, բարեկամներ, հա չեմ ուզում էս անպտուղ «խառնակռվին» միջամտել, բայց մի մուննաթ ինձ մի փոքր հունից հանեց:

Նիկոլ բերածների փոխհամաձայնեցված գզվռտոցն առաջին հայացքից մի նպատակ ունի․ սրանք հույս ունեն, որ իրենց արած ազգաքանդ ղալաթը ժողովուրդը պիտի շտկի, ու պիտի շտկի ընտրություններով։

Դա, բնականաբար, իրականացնում է նիկոլի համար պաշտելի, քպ-ականների կուռք թուրքիան՝ թուրքական կառավարությունը: Իրականացնում է իրեն ենթակա ահաբեկիչների միջոցով, որոնք հռչակվել են Սիրիայի իշխանություն:

Ինձ ճանաչողները գիտեն, որ ես վարում եմ «գառլախների» էլեկտրոնային ցուցակ։ Այդ ցուցակում մարդիկ են ում ես մեկուսացրել եմ իմ փոքրիկ սոցիումից, հրաժարվում եմ ձեռքով դիպչել նրանց, հայտնվել նրանց հետ միաժամանակ նույն եթերային տաղավարում, մասնակցել ֆորումների որոնցում նրանք կան, թույլ չեմ տալիս ինձ հետ մտերմություն պահել բոլոր նրանց ովքեր մտերիմ են նաև որևէ «գառլախի» հետ, արգելում եմ ինձ հարցեր տալ «գառլախների» մասին, արգելում եմ իմ ներկայությամբ որպես լուրջ տեքստ քննարկել «գառլախների» որևէ խոսք։

Չեմ նայում, թե ինչ է կատարվում Սիրիայում, չեմ կարող նայել. վաղուց ապրում եմ այդ կադրերի հետ ու նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում չեմ կարողանում դրանցից ազատվել: Ամեն անգամ, երբ թրքաբարո ՔՊ-ն ևս մի քայլով հաղթում է հայ ժողովրդին և հայկական պետությանը, այդ կադրերն ավելի հստակ և պատկերավոր են դառնում իմ մտապատկերներում:

Ամերիկյան քաղաքական ռեալիզմը հուշում է, որ ամենից ծիծաղելին այն է, երբ եվրոպացիները սպառնում են ՌԴ-ին: