Արամ Սարգսյան-փյունիկը

Փյունիկն առասպելական կենդանի է, որ այրվում ու հառնում է մոխրից: Արամ Սարգսյանը անկախության շրջանի այն եզակի քաղաքական գործիչներից է, որ մի քանի անգամ է հառնել մոխրից:

2018-ի «նախկինների» դեմ, ծեծ ու ջարդի, անիշխանության ու ամենաթողության դեմ հեղափոխությանը Արամ Սարգսյանը դեմ էր, լինելով ընդդիմադիր «Ելք»-ի անդամ:

Արամ Սարգսյանը չմասնակցելով դրան, կողմ էր Սերժ Սարգսյանի իշխանության վերարտադրությանը: Պարտվեց, վերադասավորեց ուժերը սկսեց սպասարկել իշխանության նարատիվները:

Արամ Սարգսյանը դեմ էր խաղաղության օրակարգին, լինելով ոչ մի թիզական, պարտվեց, այրվեց ու հիմա «խաղաղության դարաշրջանի» ջատագով է:

Արամ Սարգսյանը 2008-ին Տեր-Պետրոսյանի թիմում էր, պարտվեց, սակայն վերադասավորվեց միացավ Փաշինյանին ու Մարուքյանին դարձավ 2017-ի Սարգսյանի ընդդիմադիրը:

Սարգսյանը 2003-ին Դեմիրճյանի հետ էր, պարտվեց, մնաց մակերեսին, միացավ Տեր-Պետրոսյանին:

1999-ին դարձավ վարչապետ, պարտվեց, դուրս մնաց պայքարից միացավ Դեմիրճյանին:

Այս 30 տարիների ընթացքում Արամ Սարգսյանը երբեք սեփական օրակարգ, սեփական գաղափարախոսություն չի ունեցել: Որպես քաղաքական գործիչ մակաբուծել է եղբոր քաղաքական կապիտալի փլատակների վրա:

Որպես ընդդիմադիր երբեք սեփական օրակարգն ու գաղափարախոսությունը չի ունեցել, միշտ եղել է թրենդի կցորդը, թրենդային ուժերի ճամբարում, հետո լքել նրանց ու միացել հաջորդ թրենդին: Ինչպես սովետական անեկդոտն էր ասում` ոչ թե շեղվել է գծից, այլ` տատանվել է գծի հետ:

Պրոռուսական թրենդի ժամանակ եղել է պրոռուս, հակառոբականի ժամանակ` հակառոբ, սերժականի ժամանակ` սերժական, ոչ մի թիզի հետ` ոչ մի թիզ, պարտությունից հետո` խաղաղության խաչմերուկ:

Սիտուատիվ պոպուլիստ, թրենդի սպասարկու, միշտ ալիքի հետ լողացող: Գույք պարտքի դիմացի, ռուսական զորքի մնալու, Բաքվում չայ խմելու ջատագով:

Հիմա էլ բարեհաջող հանգրվանել է Փաշինյանի քաղաքական ծոցում, Հռոմի պապից ավելի կաթոլիկ հակառուս է, բայց աջակցում է պրոռուսական բիզնեսներին, աջակցում է ռուսական սանկցիաները շրջանցող բիզնեսներին:

Նա եւ նրա կուսակցության անդամները ռուսների պես են, ուժեղն է ճիշտ` բնույթով Բուչա անողների տրամաբանությամբ, բայց ձեւով իբր պրոեվրոպական, որն ամենաշատն է հարվածում եվրոպական արժեքներին, իրավունքի պետության գաղափարին:

Նրան միշտ ընդունել են թե իշխանությունները, թե ընդդիմությունը, թե քաղհասարակությունը` լեգիտիմացնելով նրա անսկզբունքային, կոմպլեմենտար քաղաքական վարքը:

Նրա միակ նպատակն է, եղել ու կա, լինել քաղաքական դաշտում, մնալ մակերեսին, ադապտացվել ու իր փայը գտնել` լինի իշխանություն, թե ընդդիմությունը:

Արամ Սարգսյանի կերպարը հայկական քաղաքական համակարգի կոռումպացվածության, անսկզբունքայնության, սիտուատիվ պոպուլիզմի, անպատասխանատու քաղաքականության մարմնացում է:

Ինչպես եւ Գեղամյանը, Շավարշ Քոչարյանը, Արթուր Բաղդասարյանը եւ բազմաթիվ այլք` նրանից առաջ ու նրանից հետո քաղաքական առեւտրականները, քաղաքականությունը շուկայի ու կոմերցիայի վերածածները:

Հայկական քաղաքական համակարգի թշվառության դեմքն ու չափը:

Գոռ ՄԱԴՈՅԱՆ

Մեկնաբանություններ