Ժամանակակից աշխարհում պատերազմներում հաղթելու են կամ հարուստ պետությունները (նկատի է առնվում հանքահումքային ռեսուրսներ, օրինակ, Սաուդյան Արաբիա) կամ էլ զարգացած գիտություն ունեցողները (օրինակ՝ Իսրայել):

Մամուլից հայտնի դարձավ, որ միջազգային հանցագործ, ցեղասպան Ալիևի գրպանային դատարանի հերթական շինծու նիստում ընթերցվել է մեղադրական, այսպես կոչված, եզրակացության եզրափակիչ մասը, որտեղ ադրբեջանցիների նկատմամբ վերջին տասնամյակներում կատարված «ծանրագույն հանցագործությունների» կազմակերպիչներ են նշանակվել Վազգեն Մանուկյանը, Մոնթե Մելքոնյանը, Վազգեն Սարգսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը, Սամվել Բաբայանը, Վիտալի Բալասանյանը, Սեյրան Օհանյանը, Արշավիր Ղարամյանը և այլք։

Նոր կարդացի, որ անգաղափար մեկը փորձելու է մի քանի ժամից ինչ-որ «գաղափարական» ուղերձով դիմել հանրությանը։ Եկեք հասկանանք ասվածի տրամաբանությունը․ մի անձնավորություն, ով իշխանության գալու հենց սկզբում հայտարարեց, որ որևէ քաղաքական գաղափարախոսության՝ «իզմ»-ի կրող չէ, այժմ փորձելու է խոսել գաղափարաբանական արժեքներից...

Օրբանը ասում է, որ Հունգարիայի պատմությունը լավ է սերտել, նաև՝ ռուսներինը, որ քանիցս նաև Հունգարիան են գրավել: Ասում է՝ գիտի, որ ռուսները պատերազմը թույլ են սկսում, բայց հատկանիշ ունեն պատերազմի ընթացքում ուժեղանալու և պատերազմի ընթացքում ավելի վտանգավոր են դառնում: Ու սրանով հիմնավորում է իր վարքագիծը, որ ռուսների հետ դրական հարաբերություններ է պահում:

Եթե ազգն ինքն իր հանդեպ գործած մեղքը, լինի՝ անիմացույթուն, անհետևողականություն և ծուլություն, միամտություն և չարդարացված հույս ու հավատ, չարի դեմ անիմաստ բարություն․․․

Պատերազմները ռեսուրսների համար են: Սա ինձանից շատ եք լսել, քանի որ ինքս պատերազմները այս տեսանկյունից եմ դիտարկում:

Թրամփից շատ մի ոգևորվեք, էյֆորիան շուտով անցնելու է։ Ներսի ու դրսի գործերում ամեն ինչ դեռ նոր է սկսվում։

Անցնող շաբաթը շրջադարձային կարող է դառնալ միջազգային հարաբերությունների տեսանկյունից:

Մյունհենի անվտանգության կոնֆերանսի շրջանակներում, ԵՄ ընդլայնմանը վերաբերյալ պանելային քննարկմանն էի հետևում, որին մասնակցում էր Ալբանիայի, Հյուսիսային Մակեդոնիայի վարչապետները և ԵՄ ընդլայնման հարցերով հանձնակատարը:

Վարչապետի դերակատարը ոչ մի բառ հենց այնպես չի շպրտում հանրության դատին. չի անում, որքան էլ մեզ թվա, որ նա հոգեպես անառողջ է և որպես անհատ՝ բազմաթիվ աննորմալություններով: Չի շպրտում, որովհետև նա Հայաստանի վարչապետը չէ, այլ՝ Ադրբեջանի, Թուրքիայի, Իսրայելի, ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի և, առհասարակ, աշխարհի ամբողջ հակառուսական թևի ներկայացուցիչն է հայկական պետության ղեկին, և նրա խոսքը կառավարվում է միջազգային որակի սոցիո-հոգեբանների ցուցումներով, ցավոք: