Սիրիայում տեղի ունեցած վերջին իրադարձությունների հետո վերլուծական հիմնական քննարկումներն այն հարցի շուրջ են, թե ո՞րն է լինելու հարձակման կամ ներքին փլուզումների հաջորդ կանգառը:

Նիկոլ Փաշինյանը նորից հակապետական, հակահայկական թեզ է հնչեցրել, ասելով, թե 105 տարեկան բուհ չունենք, որովհետև 1000 տարի պետություն չենք ունեցել։ Նորից պետություն չունենալու մասին է խոսել, իր կինն էլ Խորենացու «Ողբի» պետություն չունենալու հատվածն է գովազդում։

Ադրբեջանի նախագահը կրկին տարածում է քարոզչական հռետորաբանություն՝ «300,000 ադրբեջանցիների վերադարձից» մինչև Արցախի հայերի նկատմամբ «սոցիալական աջակցություն», իսկ Հայաստանի իշխանությունը հերթական անգամ ցույց է տալիս իր անգործությունը։

Երբ կյանքիդ մայրամուտին ինքդ թքում ես քո կյանքի, քո ստեղծագործությունների, գրածդ գրքերի, վրձնած կտավների, երկնած երաժշտության, առհասարակ վաստակիդ վրա, զուտ թանկ ու ճոխ թաղվելու, հետմահու ևս օգտվելու համար, դու, ուրեմն չունես անուն, չունես ստեղծագործություն, չունես արժանապատվություն։ Դավաճանի,երկիրը կործանման տանողի հետ շփվել ու ծռվել նրա առաջ։ Էս ի՜նչ եք դուք։

2008-2010 թթ. Բաղրամյան 26-ում բոլորը գիտեին. նախագահ Սարգսյանի հետ իրենց ուզած պահին ու իրենց ուզած հարցի շուրջ կարող էին զրուցել կամ տեսակցել միայն, այսպես կոչված, անվանի մտավորականները՝ գրողներ, կոմպոզիտորներ, անվանի գիտնականներ, երաժիշտներ, բժիշկներ, քանդակագործներ, անվանի սպորտսմեններ, խմբագիրներ և այլք: Մեր ժողովրդին ճանաչում ու հարգանք բերած մարդիկ: Ավելորդ է ասել՝ հիմնականում անձնական խնդիների շուրջ, թեև համազգային օրակարգով փաթեթավորված:

Ադրբեջանը 45 կետով նոր մեղադրանքներ է առաջադրել Ռուբեն Վարդանյանին՝ 20000 էջ, որով էլ սպառնում է նրան ցմահ ազատազրկել:

Լոռեցի պապերը տարողունակ խոսք ունեին ՝ «Առաջնախոսը չգիտե, թե ի՞նչ կա եդնախոսի փորումը»:

Եթե մենք ունենայինք գոնե մի փոքրիկ փշուր հասարակական գիտակցություն ասվածից, Ուկրաինայում, Վրաստանում և ամենուրեք կատարվող ամեն ինչում պետք է տեսնեինք, որ բոլոր հարցերը լուծվում են բացարձակ կամ, երբեմն էլ, հարաբերական ուժով, բայց՝ միայն ու միայն ուժով։

Մինչ շատերը (այդ թվում՝ ընդդիմադիր որոշ շրջանակներ) շարունակում են համառությամբ խոսել Փաշինյանի իշխանության ամրության և առայժմ անայլընտրանքության մասին և այդ մեթոդով նաև որոշ հիմնավորումներ տալով իրենց քաղաքական գործելաոճին...

Մերձավոր Արևելքը համաշխարհային քաղաքականության խոհանոցն է, որի մաս են կազմում նաև Առաջավոր Ասիական այնպիսի պետություններ ինչպիսիք են Իրանն ու Թուրքիան։ Եվ նրանց շահերը բախվում են հատկապես Սիրիայում։ Լոգիստիկ կապերի առումով Սիրիան անփոխարինելի է Իրանի համար։