Դաշուշենի բարձունքի խաչն է:
Ամեն առավոտ դուրս էի գալիս դարպասից, նայում արևի շողերից գյուղի բարձունքի վրա փայլող խաչին, խաչակնքում էի ու ասում.
- Տե՛ր, պահեա, պահպանեա երկիրս` Արցախ, քաղաքս` Ստեփանակերտ, ժողովրդիս քրիստոնեա, օրհնեա շեմս, զավակունքս` քեզ ծառա և ինձ` բազմամեղիս։
Աղոթքս դուր չեկա՞վ Քեզ, թե՞ սատանան Քեզնից առաջ լսեց , Տեր իմ։
ՈՒ արեց իր չար գործը` խաչը քանդեց, մեզ գաղթական սարքեց։
Չես պատասխանում, Տեր։
Կլռես, բա ի՞նչ կանես։
Մի բուռ մարդկանց համար միլիոնների ու հզոր երկրների հետ հո չէի՞ր թշնամանա։
Այստեղ են ասել` արդարությունը թույլի համար է, օրենքը` գողի։
Աննա ԱՅՎԱԶՅԱՆ