Մեզնում համաճարակի բնույթ է կրում առանց ֆինանսավորման ու առանց լուրջ թիկունքի, միայն էնտուզիազմով տեղից վեր կենալ, ջարդել, փշրել ու լուծել ազգային մակարդակի ամենալուրջ խնդիրները։
Փորձել ե՞ք մտածել, որ եթե մի օր անգամ առանց փողի հնարավոր չէ ապրել, որը համեմատաբար փոքր պրոբլեմ է, ապա առանց լուրջ ֆինանսավորման որևէ լուրջ խնդիր չի կարող լուծվել, մանավանդ՝ ազգային մակարդակի խնդիրները։
Եվ նույնիսկ, եթե անգամ ինչ-որ կախարդական ճանապարհով նման ֆինանսավորում հայտնվի, ապա առանց լուրջ գաղափարի ու մանրակրկիտ կերպով նրա վրա կառուցված վերնաշենքի ու փոխադարձ համաձայնությամբ ստեղծված կազմակերպական ուժի, էլ չենք խոսում կամքի, նպատակասլացության ու նման ուրիշ երկրորդական բաների մասին, որևէ գործ հնարավոր չէ իր ավարտին հասցնել։
Լրջության այդ դեֆիցիտի պայմաններում դուք մտածել ե՞ք նաև այն մասին, որ նման տհաս պահվածքը դրսից շատ հեշտ նկատելի է և օտարի ու թշնամու կողմից մեզ չափելու լայն հնարավորություններ է ստեղծում։
Եթե այսքան բանը հասկանում ենք, որն, իհարկե, առանձնապես դժվար բան չէ, և այդ պայմաններում էլի ենք շարունակում նույնը, ապա պարզ չէ՞, որ նման պահվածքը վաղուց այլևս հնարավոր չէ ազգային շահով բացատրել, մի բան, որին շատ հավակնողներ կան։
Գոնե թեկուզ ինքն իրեն հարգելով լրջանալ է պետք, չէ՞ որ, մյուս կողմից էլ, այս ամենը խիստ թափանցիկ և լավ տեսանելի է։
Պավել Բարսեղյան