Երկրավոր «իշխանության ինստիտուտը» ձևավորվել է անկյալ մարդկության ձեռքով

Թող ոչ ոք ձեզ չխա­բի և ոչ մի ձևով, ո­րով­հետև այն օ­րը չի գա­լու, ե­թե նախ ապս­տամ­բու­թյու­նը չգա, և չհայ­տն­վի ա­նօ­րե­նու­թյան մար­դը` կորս­տյան որ­դին, հա­կա­ռա­կոր­դը, որ գո­ռո­զա­նում է այն ա­մե­նի վրա, որ կոչ­վում է Աստ­ված, կամ պաշ­տա­մուն­քի ա­ռար­կա, մինչև այն աս­տի­ճան, որ նա նս­տի Աստ­ծո տա­ճա­րում, և ինքն ի­րեն ցույց տա, թե Աստ­ված է
(Բ Թե­սաղ., 2; 3-4)

Հա­կաք­րիս­տո­սը վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի անձ­նա­վո­րու­թյուն է, ո­րը լի­նե­լու է ամ­բողջ աշ­խար­հի կա­ռա­վա­րիչ, միա­պետ:
Նաև Հա­կաք­րիս­տոս է կոչ­վում որևէ պատ­մա­կան անձ­նա­վո­րու­թյուն աշ­խար­հի պե­տու­թյուն­նե­րի այն կա­ռա­վա­րիչ­նե­րից, ով­քեր ե­ղել են Աստ­ծո, Քրիս­տո­սի և քրիս­տո­նյա­նե­րի մո­լի հա­կա­ռա­կորդ­ներ:
Հա­կաք­րիս­տոս, հա­կաք­րիս­տոս­ներ. սրանք սա­տա­նա­յի գոր­ծիչ­ներն են, նրա դրա­ծո­նե­րը, ա­ջա­կից­ներն ու կա­մա­կա­տար­նե­րը, ո­րոնց սա­տա­նան է տվել իշ­խա­նու­թյուն, զո­րու­թյուն և ըն­դու­նա­կու­թյուն­ներ, իր պաշտ­պա­նու­թյու­նը, իր խել­քը և ռազ­մա­վա­րու­թյու­նը, որ­պես­զի ոչն­չաց­նի հա­վատ­քը Մեկ Աստ­ծո և Նրա Միա­ծին Որ­դու` Քրիս­տոս Փրկ­չի հան­դեպ:
Բա­ցի կա­ռա­վա­րիչ­նե­րից, հա­կաք­րիս­տոս­ներ կա­րող են լի­նել նաև մշա­կույ­թի ո­րոշ գոր­ծիչ­ներ, կու­սակ­ցա­կան և գա­ղա­փա­րա­կան ա­ռաջ­նորդ­ներ, կրո­նա­կան գոր­ծիչ­ներ, ինչ­պես նաև գրող­ներ, փի­լի­սո­փա­ներ, գիտ­նա­կան­ներ, ի վեր­ջո, սո­վո­րա­կան մար­դիկ (ա­թեիստ­ներ կամ հե­րե­տի­կոս­ներ), ով­քեր ա­տում են Քրիս­տո­սին, Նրա փր­կու­թյան Ա­վե­տա­րա­նը, Նրա վար­դա­պե­տու­թյու­նը և ա­տում ու հա­լա­ծում են Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րին:

Այս ան­կյալ, մեղ­սա­սեր աշ­խար­հում եր­բեք կա­տա­րյալ կա­ռա­վա­րիչ­ներ, ղե­կա­վար­ներ չեն ե­ղել: Սրանք բո­լո­րը փոր­ձել են վար­վել հա­մա­ձայն բա­րու և չա­րի մա­սին «աշ­խար­հիկ» հաս­կա­ցու­թյուն­նե­րի, որ­տեղ իս­կա­կան գի­տու­թյու­նը խառն­ված է կեղծ պատ­կե­րա­ցում­նե­րի հետ: Նույ­նիսկ ե­թե նրանք ու­նե­նա­յին ճշ­մա­րիտ գի­տու­թյուն, միևնույն է, չէին կա­րո­ղա­նա ղե­կա­վա­րել աշ­խար­հը այն­պես, ինչ­պես կու­զեին (Աստ­ծո կամ­քին հա­մա­ձայն), քան­զի այս աշ­խար­հում ա­մեն բան մատն­ված է մեղ­քին՝ սա­տա­նա­յին, որն «այս աշ­խար­հի իշ­խան» է կոչ­ված: Այդ իսկ պատ­ճա­ռով ա­մեն բա­րե­գոր­ծու­թյուն և ա­ռա­քի­նու­թյուն իս­կույն բախ­վում է ուժ­գին հա­կա­ռա­կու­թյան և ընդ­դի­մու­թյան բո­լոր սա­տա­նա­յա­կան հա­մա­կար­գե­րի և նրա ծա­ռա­նե­րի կող­մից: Սա պայ­քար է Բա­րու և չա­րի, Աստ­ծո և սա­տա­նա­յի միջև:

Սա­կայն ե­ղել են և կան կա­ռա­վա­րիչ­ներ, ո­րոնք աստ­վա­ծա­վախ են և հա­վատ ու­նեն Մեկ Ճշ­մա­րիտ Աստ­ծո հան­դեպ: Նրանց չի կա­րե­լի հա­կաք­րիս­տոս­ներ կո­չել, ո­րով­հետև նրանք չեն մար­տն­չում Աստ­ծո դեմ` հա­լա­ծե­լով ու ոչն­չաց­նե­լով հա­վատ­քը և հա­վա­տա­ցյալ­նե­րին, այլ հնա­րա­վո­րու­թյուն են տա­լիս նրանց ապ­րե­լու և Բա­րի լու­րը տա­րա­ծե­լու ամ­բողջ աշ­խար­հում, լի­նե­լու ազ­դա­րա­րող­ներ Ճշ­մար­տու­թյան:
Նախ, պետք է ա­սենք, որ երկ­րա­վոր «իշ­խա­նու­թյան ինս­տի­տու­տը» ձևա­վոր­վել է ան­կյալ մարդ­կու­թյան ձեռ­քով և Աստ­ծո թույ­լա­տու կամ­քով, որ­պես­զի մար­դիկ կա­րո­ղա­նան ո­րոշ չա­փով պահ­պա­նել «ի­րե­րի կար­գը» մի­մյանց փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ` թույլ չտա­լու չա­րին ոչն­չաց­նել աշ­խար­հը, մինչև վեր­ջին դա­տաս­տա­նի օ­րը:

Այն ժա­մա­նակ­նե­րից, երբ մար­դիկ բա­ժան­վե­ցին լե­զու­նե­րի, կազ­մե­ցին ի­րենց ցե­ղերն ու պե­տու­թյուն­նե­րը, սկ­սե­ցին պա­տե­րազ­մել ի­րար հետ, որ­պես­զի խլեն ի­րա­րից ա­վե­լի լավ հո­ղեր, ու­նեց­վածք և այլն, այդ կռիվ­նե­րի և ա­տե­լու­թյան վակ­խա­նա­լիան չկանգ­նեց­րեց նրանց` հաս­կա­նա­լու, որ բո­լոր ար­հա­վիրք­նե­րի պատ­ճա­ռը ի­րենց ա­նաստ­ված կյանքն է, այլ դր­դեց նրանց թա­գա­վոր և երկ­րա­վոր իշ­խան­ներ ու­նե­նա­լու ցան­կու­թյա­նը: Եվ Աստ­ված դա թույլ տվեց, զգու­շաց­նե­լով իր Իս­րա­յե­լի ժո­ղովր­դին, որ այ­սու­հետ նրանք այս ո­րոշ­ման տխուր հետևանք­նե­րը պի­տի ճա­շա­կեն:

«Սա­մուե­լը Տի­րոջ բո­լոր պատ­գամ­նե­րը հա­ղոր­դեց ի­րե­նից թա­գա­վոր խնդ­րող ժո­ղովր­դին: Նա ա­սաց.
-Սրանք են ի­րա­վունք­նե­րը թա­գա­վո­րի, որ թա­գա­վո­րե­լու է ձեզ վրա, նա պի­տի վերց­նի ձեր որ­դի­նե­րին և նրանց կա­ռա­պան­ներ, հե­ծյալ­ներ ու իր մար­տա­կառ­քե­րի առջև վա­զող սուր­հան­դակ­ներ դարձ­նի: Նրանց իր հա­զա­րա­պետ­ներն ու հա­րյու­րա­պետ­նե­րը պի­տի դարձ­նի, նրանք իր հուն­ձը պի­տի հն­ձեն, այ­գի­նե­րը քա­ղեն, իր զեն­քերն ու մար­տա­կառ­քե­րի մա­սե­րը պի­տի պատ­րաս­տեն: Ձեր դուստ­րե­րին յու­ղա­գործ­ներ, խո­հա­րար­ներ ու հաց­թուխ­ներ պի­տի դարձ­նի: Ձեր ան­դաս­տան­նե­րը, ձեր այ­գի­ներն ու ձեր ըն­տիր ձի­թե­նի­նե­րը վերց­նե­լով` իր ծա­ռա­նե­րին պի­տի տա: Ձեր հան­դե­րից ու ձեր այ­գի­նե­րի բեր­քից նա տա­սա­նորդ պի­տի ստա­նա և տա իր ներ­քի­նի­նե­րին ու ծա­ռա­նե­րին: Ձեր ծա­ռա­ներն ու ա­ղա­խին­նե­րը, ձեր ըն­տիր ա­նա­սուն­ներն ու է­շե­րը ձեզ­նից պի­տի վերց­վեն և իր հա­մար տա­սա­նորդ լի­նեն: Ձեր հո­տե­րից նա տա­սա­նորդ պի­տի ստա­նա, և դուք նրա ծա­ռա­նե­րը պի­տի դառ­նաք: Այն ժա­մա­նակ դուք բո­ղո­քե­լու եք ձեր ընտ­րած թա­գա­վո­րի դեմ, սա­կայն Տե­րը ձեզ չի լսե­լու այդ օ­րը, քա­նի որ դուք ինք­ներդ ձեզ հա­մար թա­գա­վոր ընտ­րե­ցիք:

Ժո­ղո­վուր­դը չու­զեց լսել Սա­մուե­լին և նրան ա­սաց.
-Ո՛չ, մե­կը թող թա­գա­վո­րի մեզ: Մենք ևս այլ ազ­գե­րի նման լի­նենք, մեր թա­գա­վո­րը թող մեզ դա­տի, մեզ ա­ռաջ­նոր­դի և պա­տե­րազ­մի մեր պա­տե­րազ­մը» (Ա Թագ. 8; 10-20):
Այ­սօր շա­տերն են դժ­գո­հում ի­րենց կա­ռա­վա­րիչ­նե­րից, նա­խա­գահ­նե­րից, սա­կայն նրանք չեն հաս­կա­նում, որ ի­րենց ղե­կա­վար­նե­րը ար­տա­ցո­լումն են այն կյան­քի, մարդ­կու­թյան այն հոգևոր անկ­ման, ո­րին հա­սել են ի­րենց ա­նաստ­վա­ծու­թյան, ար­հես­տա­կան գի­տա­տեխ­նի­կա­կան ա­ռա­ջըն­թա­ցի, են­թամ­շա­կու­թա­յին, հե­թա­նո­սա­կան դաս­տիա­րա­կու­թյան ար­դյուն­քում, դա­րե­րի ըն­թաց­քում: Ցան­կա­նում են նրանք, թե չէ, սա­կայն ա­մեն իշ­խա­նու­թյուն (լի­նի նա­խա­գա­հը կամ հիմ­նար­կի պե­տը` ինչ­պի­սին որ կա) «ար­տադ­րանք» է ժա­մա­նա­կի այն զար­գա­ցում­նե­րի, ո­րոնք ի վեր­ջո մո­տեց­նում են մարդ­կու­թյու­նը Հայտ­նու­թե­նա­կան Վախ­ճա­նին:

Սուրբ Գր­քում գր­ված է. «Ա­մեն մարդ, որ իշ­խա­նու­թյան տակ է, թող հնա­զան­դու­թյան մեջ մնա, քան­զի իշ­խա­նու­թյու­նը այլ տե­ղից չէ, ե­թե ոչ` Աստ­ծուց, և ե­ղած­նե­րը Աստ­ծուց են կարգ­ված» (Հռոմ. 13;1): Ի՞նչ հետևու­թյուն պետք է ա­նենք այս խոս­քից: Ի­հար­կե, ոչ թե այն, որ եր­կր­նե­րում, կա­ռույց­նե­րում, գոր­ծա­րան­նե­րում և տար­բեր հաս­տա­տու­թյուն­նե­րում Աստ­ված է նշա­նա­կում ղե­կա­վար­նե­րին: Այլ դա նշա­նա­կում է, որ Աստ­ված մարդ­կանց« կա­մա­պաշ­տու­թյան և մեղ­քե­րի սան­ձար­ձա­կու­թյան պատ­ճա­ռով, տա­լիս է այն, ինչ ու­զում էին` ի­րենց թա­գա­վոր­նե­րին ու կա­ռա­վա­րիչ­նե­րին: Եվ զգու­շաց­նում է, որ այս տե­սակ մարդ­կա­յին իշ­խա­նու­թյու­նը Բա­րուն չի հասց­նե­լու: Աստ­ված բա­ցատ­րում է նրանց, թե ինչ է պա­հան­ջե­լու ի­րեն­ցից այդ իշ­խա­նու­թյու­նը, և ինչ­պես մար­դիկ պի­տի վե­րա­բեր­վեն իշ­խա­նու­թյա­նը, որ­պես­զի չվ­նա­սեն ի­րենց և ու­րիշ մարդ­կանց, ո­րոնց ա­զա­տու­թյու­նը նույն­պես սան­ձա­հար­վում է իշ­խա­նու­թյան և նրա պա­հանջ­նե­րի կող­մից:

Թարգ­մա­նու­թյու­նը ռու­սե­րե­նից՝
տեր Ըն­ծա քա­հա­նա ՄԻՐ­ԶՈ­ՅԱ­ՆԻ
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ

Մեկնաբանություններ