Դատելով իր իսկ պահվածքից՝ Նիկոլ Փաշինյանը լրիվ հեքիաթային դերի մեջ է մտել: Երևի շուտով Ֆեյսբուքում կգրի, թե՝ սարերը դաշտերից պիտի բարձր լինեն: Անկասկած, այդ գրառման ներքո կհայտնվեն «ակո՜ւնք իմաստության»-ի կարգի մեկնաբանություններ:

Մենք դեռ չենք հասկացել մի շատ կարևոր բան, որ հաջողակ հասարակությունը միայն ղեկավարողներից ու կռվողներից չի կազմված լինում, և նրանց արանքներում իրենց համեստ տեղը պետք է ունենան նաև ինչ-որ բան հասկացողները։

Հանրությունը շատ դաժան է ու միաժամանակ շատ խոցելի. մեկ ինչ-որ մեկին աստվածացնում է, դարձնում կուռք, առասպելական կերպար, հետո, շատ քիչ ժամանակ անց, այդ նույն կերպարին սարքում է հրեշ, ատելի, հռչակում ոչնչություն...

Մարդկային հասարակությունը կանգնած է աննախադեպ գլոբալ փոփոխությունների առաջ, որոնք հետևանք են աշխարհում տեղի ունեցող ուժային բնույթի տեկտոնական տեղաշարժերի և որոնք իրենց մասշտաբներով աննախադեպ են։

Եվ այսպես, ընդամենը 2 շաբաթ, և Երևանում սպասվող օրինական թալանը՝ հանրային տրանսպորտի գների բարձրացումը, կդառնա իրականություն, և յուրաքանչյուր քաղաքացի, ով կօգտվի հասարակական տրանսպորտից, կվճարի գրեթե 100% ավել, քան հիմա վճարում է։ Ինչքան էլ իշխանական սազանդարները փորձեն տարբեր լոլոներով մարդկանց ուղեղի լվացում անել, ֆեյք թվեր ու օրինակներ բերել, խոսել զեղջային «ճկուն» համակարգից և այլն, դրանք ընդամենը նիկոլական դատարկաբանություններ են, որն ուզում են «ծախել» մարդկանց վրա։

2003-ի հուսին էր։ Ավտոտնակում հաց թխող սեւեր հագած տատիս մոտեցավ հարեւան Սերոժ ձյաձյան՝ «իրավունք առնելու»․ «Սեդա՛ տոտա, թազա վշտի տեր ես։ Եկել եմ՝ «իրավունք առնեմ», օխնես (օրհենս)՝ մեր տղուն բանակ ճանապարհենք՝ երգ ու պարով»։

Պատերը նախ մարդկանց ուղեղներում են կառուցվում, ապա՝ իրական կյանքում՝ պատնեշելով նրանց ճամփաները:

Ահա այսպիսի գրություններ էին առկա Բաքվում բնակվող հայերի տների վրա՝ 35 տարի առաջ 1990 թ. հունվարյան այս օրերին Բաքվի ջարդերի ժամանակ:

«Որտեղի՞ց են հապա, - ասում են, - չարիքները, նեղությունները, տանջանքները, չարությունները… Երբեմն-երբեմն պատերազմներ են տեղի ունենում, մեղավոր ու արդար հավասարապես կոտորվում են. համաճարակներ ու սարսափելի հիվանդություններ են լինում։

Վերջերս շատերն են սկսել քարոզել ինքնաճանաչողությունը որպես մարդու, համայնքի և ազգերի հաջողության գրավական: Այո, էդպես է: Բայց միայն միտքն արծարծելը բավական չէ, հարկավոր է նաև մարդկանց տալ դա իրագործելու տեխնիկաները, բանալիները: