ՈՒ°ր են ազգի «հերոսները», այդ թուլակամ հերսոտները, ոչինչ նրանց էլ չի հուզում, ապահով են իրենց զգում...

Ի՞նչ է զգում մարդը, ով ցանկանում է ընտրել ստեղծագործական մասնագիտություն, բայց դեռ չունի հստակ պատկերացում՝ ի՞նչ է իրեն սպասում։ Այս հարցին է պատասխանում նոր լույս տեսած «Մի՛ դարձիր դիզայներ» գիրքը, որը գրաֆիկ դիզայնի իրականության մասին ոչ այնքան սովորական պատմություն է։

«Երեւանի աւտոբուս» ՓԲԸ-ի վարորդները գործադուլ են յայտարարել եւ առաւօտից դուրս չեն եկել աշխատանքի: Նախնական տուեալներով՝ նրանք պահանջում են վերանայել աշխատանքային պայմաններն ու աշխատավարձերի չափը (https://yerkir.am/hy/article/2024/12/03/283787):

Չէ՛, հիսունհինգս չեմ նշի կարծես, շատ քիչ էր մնում բայց չեմ հասցնի, Շատ շուտով պիտի Օրհնյալ Տերս գա, հարսնախմբի հետ, ինձ Իր հետ տանի։

Քամին անցնում է քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով, որտեղից դու քեզ տարար առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Գերի զինվորը, Կանգնել էր ծառի տակ, Կարոտած աչքերով նայում էր անտառին․․․

Ո՞վ իմանա, գուցե Հայաստանը անասնացման ճանապարհով կործանելու նպատակներից մեկն էլ Վրաստանը հեշտ ծնկի բերելն էր։

Քո գնալուց կյանքը կանգ առավ ու մեռավ ամեն բան. ես ինչպե՞ս ապրեմ, երբ երկիրն է ամայի։

Սկսած որոշակի ժամանակից՝ հարցազրույց ասված ժանրն իր ձևի մեջ ինձ համար դադարեց հետաքրքրություն ներկայացնելուց, ուստի այն, ինչ ներկայացնելու եմ արվեստաբան Լուսինե Պողոսյանի մասնակցությամբ գեղանկարիչ Տիգրան Հակոբյանի հետ հանդիպումից՝ հարց ու պատասխանի, մտորում-խորհրդածությունների միքս է ժանրային խառը դրսևորմամբ։ Ինչ վերաբերում է նկարչի հետ զրույցի բովանդակությանը, ինձ համար էլ միանգամայն անսպասելիորեն այն եղավ ամիսներ առաջ իտալացի հեղինակավոր արվեստաբան, վիզուալ արվեստի, հաղորդակցության, ճարտարապետության, դիզայնի և նորաձևության կոդերի գիտակ Ֆրանչեսկո Գալլո Մացեոյի հետ հանդիպման յուրօրինակ շարունակությունը։

Մի առասպել, որ շատ նման է մեր կյանքին... Երբ Արարիչը այն Մեծ Արարումն իր ավարտեց, Թիկն տված իր Գահին, Հիանում էր իր գործով, Բայց երբ իր շուրջը նայեց, Հուսալքվեց նա ասես․․․