Էսօր գրողների միջազգային օրն ա։ Էն ժամանակներում, որտեղից ես գալիս եմ, գրող լինելու համար գրող լինելը բավական չէր։ Քեզ պետք ա պետությունը ճանաչեր, գրողի կարգավիճակ տար, աշխատանքի ընդուներ գրողների միությունում, հրատարակեր քո գրքերը, վաճառեր գրախանութներում։ Գրողն իր խոսքն ընթերցողին հասցնելու ուրիշ ոչ մի ճանապարհ չուներ. էն ժամանակ ոչ համացանց կար, ոչ Ֆեյսբուք, ոչ առցանց գրական հանդեսներ, իսկ սեփական միջոցներով քո գրածը տարածելը պատժվում էր, ու դու ոչ թե գրող էիր լինում, այլ այլախոհ։ Տպագիր խոսքը պիտի պետական կնիք ունենար։

Մի օր նայում ես հայելու մեջ ու ուրիշի դեմք ես տեսնում։ Սեփական տանը, սեփական հայելու մեջ տարիքն առած մեկը՝ հանգած հայացքով, ուշադիր նայում ա քեզ ու լռում։ Տեսնես՝ ի՞նչ ա մտածում, ի՞նչ ա ուզում քեզնից։ Կզակի տակ ուր-որ ա մի նոր կզակ ա հայտնվելու, արդեն ուրվագծվում ա, աչքերի շուրջը՝ սև շրջանակներ, մազերն, ասես, ժավելով լվացած լինի, փշոտ դեմքը ծածկված ա տեղ-տեղ սև, տեղ-տեղ սպիտակած մազերով․․․

Կարևոր չի, թե ում են դատում։ Կարևոր ա, թե ով ա դատում։ Ու դու դա շատ լավ հասկանում ես։ Իհարկե՝ սփոփիչ ա մտածել, որ նա հանցագործ էր, հետին նպատակներ ուներ, օտարերկրյա լրտես էր... Բոլոր բամբասանքներից դու ընտրում ես էն մեկը, որն ամենաքնաբերն ա խղճիդ համար։ Բոլոր փաստերից ընտրում ես էն փաստը, որն արդարացնում ա քո տեսակետը։ Ընդհանրապես՝ հեշտ ա հավատալ նրան, ինչին հավատալը հեշտ ա։ Ուղեղը պաշտպանվել գիտի։ Ասենք թե հանցագործ էր։ Բայց դա ի՜նչ կապ ունի, չէ՞ որ դու՛ չես դատում։

Եթե փոքր ժամանակ տեսել ես Սարյանի նուռը, դու երբեք նուռը նենց չես ուտի, ինչպես ուրիշները, ոչ էլ դեղձն ու սալորը, որովհետև դրանք քո մանկության կախարդական հեքիաթի հերոսներն են...

Անտանելի ա փոքրոգի մարդու վրեժը։ Անտանելի ա իր դաժանությամբ, իր քստմնելիությամբ։

Մոտենում ա աշխարհի ամենասիրուն ժամանակը՝ բնության ցուցահանդեսը։ Ես ամեն տարի անհամբեր սպասում եմ էդ օրերին։ Շուտով ծառերը ծաղկելու են։ Ծառերի ճյուղերը զարդարվելու են սպիտակ, վարդագույն, կարմիր ծաղիկներով՝ էնքա՜ն նուրբ, էնքա՜ն եթերային, որ, կարծես, անիրական լինեն։

Ի՞նչ մեկ հատորանոց գրքի չափ շինծու մեղադրնքներ են հասցեագրել նրան ու տանջանքների են ենթարկում։

Ես չեմ սիրում էն երգը, որն ինքս էլ կարող եմ գրել։ Առավել ևս՝ էն երգը, որը կամաչեմ գրել։ Հիմա շատ կան տենց երգեր։ Ասենք՝ միշտ էլ եղել են։

«Թիֆլիսի արտիստական թատրոնը, որուն տերը հայ էր, երկուշաբթի երեկոները վերապահած էր հայերեն ներկայացումներու: Աբելյանի թատերախումբը այդ ձմեռվան եղանակին ներկայացումներ կու տար: Իրիկուն մը կը բեմադրվեր «Էգմոնտը»՝ «Հայրենիք» անունով թարգմանված, թատերախաղի վերածված և ոչ օբերայով: Երբ Աբելյան Սիրանույշի հետ վերջին արարը լրացուցին՝ ծափահարությունները սկսան և բեմ հրավիրվեցան երկուքն ալ:

Եկավ ԱՄՆ-ի նոր նախագահը և ազգային-ազատագրական-անկախական պատերազմի վրայից հանեց ռոմանտիզմի քողը, ու մերկ Շահը ցցվեց բոլորիս աչքերի առաջ՝ իր հոյակերտ վեհությամբ: