Կեղծ լիճը

Մի նենգ ճահիճ

կարծեցնում էր ինքն իրեն լիճ.

-Մարդկանց հույսն եմ,

կյանքի լույսն եմ...

իմ անունն է` ամենաջինջ

մաքրաջուր լիճ.-

ստում էր նա,

որ միգուցե ճահիճ լինելն իր չիմանան,

գան իր գիրկը և` կուլ գնան...

-Ո՛վ օձե սիրտ, ո՛վ օձե բիրտ,

ո՛վ հին վիշապ,

լի նենգությամբ քո ափեափ,-

ասաց նրան իմաստունը,

որ այդ կեղծ լճին նայելիս`

խիստ տրտմում էր...

ում կլլեցիր,

եթե նրանց ճանաչեիր,

կամաչեիր...

Չե՛ս ճանաչում ու ամաչում,

զի չես հոսում` գործով խոսուն,

որովհետև քո ջուրն է քիչ,

այդ քչով էլ չհոսեցիր,

որ հասնես լիճ,

հոսողներին բամբասեցիր,

դարձար` ճահի՛ճ...

որոգայթ ես ու որովայն,

չունես հոգի, գլուխ ու սիրտ,

այդ պատճառով` ճահի՛ճ ես բիրտ,

անգործ ճահիճ,

հոտած ճահիճ`

ո՛չ երբեք լիճ...

Մաքսիմ ՈՍԿԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ