Այսօր տոնն է Սուրբ Ծննդյան. Ավետի՜ս: Ծնվեց մեր մեջ մանուկ արքան. Ավետ՜իս:

Երևանում հանրային տրանսպորտն առաջին անգամ գործարկվել է 1906 թվականին, երբ քաղաքում սկսել է աշխատել ձիակառքը որ կոչվում էր կոնկա։

Քիչ մնաց, հասանք հա՜, քիչ մնաց, ուր որ է` կերևա ... համբերիր․ լավ ու վատ, շատ թե քիչ... էն գնա՜ց, պակսորդը լույս փերին կբերի։

Կույրը դարձավ դատավոր, նույնն աշխարհում` ի՞նչ կա որ, և կեցվածքով իմաստուն ստեց` թե լավ է տեսնում:

Ձյան փաթիլների մեղմության հետքով տարին լքում է սահմանները իր, և այդ մեղմությամբ հյուսված մի երգով, օրերն են դառնում անծանոթ ու հին:

Եվ այցի եկան մեզ սովի օրեր, և մեղքին սահեց հոգիս պատանի, վրաս խուժեցին չարք ու սատանի լեգեոնները սև, հազարոտանի, կուրացել էի, ճամփաս մոլորել:

Ռազմիկ Դավոյանը հայ գրականության ծառերից մեկն է և բնությունով ավելի շատ ընկուզենու է նման։

Անհայտություն, տար ինձ անապատներդ, որտեղից բուրգերը չեն հեռանում՝ իբրև զառամյալներ, ուր ստվերներ չկան ժանեկազարդ, և չկան միջանցիկ քամիներ՝ արծաթե բուրվառները հագած:

Երբ եկանք Կարինեին ուզելու, սովորույթի համաձայն առաջինը հերս պիտի խոսք բացեր։ Էն էլ խեղճ մարդը Գյուղացի Համբոյի նման եկել քաղաք, կարկամել, երկու բառ չէր կարում արտաբերեր, որ սրտի ուզածը գլուխ բերեր։ Ադաթին հարիր, մերս չէր ուզում մարդու առաջն ընկներ։ Մերս` «հը՞, Ռուբեն, հը՞»... Հերս լռվել, քողը երեսին ամաչկոտ հարսի պես նատել, ու թե խոսում էլ էր` խոսքը շլով թփով էր տալիս, ասես իրեն էին եկել ուզելու, ինքը չէր ուզելու, ոչ մի կերպ բուն ասելիքին չէր մոտենում։ Անիկ մերս, որ տեսել էր` էլ հնար չկա, ռույլը ձեռն էր առել, ասել. - Քյասա եկել ենք ձեր աղջկան ուզելու` հան հա ա, չեն հա ա...

Խավարամտության ու կիսագրագիտության մեջ հայտնված, ցածրակարգ ու կեղծ մշակութային օրակարգեր որդեգրած մեր երկրում աննկատ մնացին անցյալ դարի առաջին կեսում Թբիլիսիում, Բաքվում, Գյումրիում ճարտարապետական իրենց ուրույն դիմագծերով հարուստ ժառանգություն թողած երեք նշանավոր հայ ճարտարապետների հոբելյանները: