«Իհարկե, մենք բոլորս ցանկանում էինք հնարավորինս շուտ վերականգնել մեր տարածքային ամբողջականությունը։ Սակայն պատմության տեսանկյունից 30 տարին այնքան էլ երկար ժամանակ չէ։ Այս ընթացքում բանակցությունների ժամանակ բազմաթիվ առաջարկներ են հնչել, և ոմանց կարող է հետաքրքրել, թե ինչու Ադրբեջանը չէր ընդունում դրանք։ Ի վերջո, այս առաջարկների հիման վրա մի քանի շրջաններ կվերադարձվեին Ադրբեջանին առանց պատերազմի,

45 տարի առաջ այս օրը՝ 1979 թ․ դեկտեմբերի 22-ին, Հայոց ցեղասպանության արդարության մարտիկները Փարիզի կենտրոնում «ճամփու դրեցին» Ֆրանսիայում Թուրքիայի դեսպանատան՝ զբոսաշրջության հարցերով կցորդ Յըլմազ Չոլպանին։

Երևանի քաղաքապետարանի մի փոքրիկ պաշտոնյա հայտարարեց, որ միասնական տոմսային համակարգի ներդնումը հետաձգվում է մեկ ամսով և 2025 թվականի հունվարի մեկից այլևս 100 դրամանոց մետաղադրամներ չեն ընդունվելու։ Հասկացա՞ք սրանց կառավարման ապուշությունը: Մանրամասն քննարկենք։

Ադրբեջանի կառավարությունը ստացել է մեր դիմումը՝ 1988-2023թ.թ. ընթացքում բռնի տեղահանված առնվազն 350.000 հայերի վերադարձի իրավունքի և խլված ունեցվածքի փոխհատուցման առնչությամբ՝ ուղղված ՄԱԿ -ի Անվտանգության խորհրդին։

Ադրբեջանի նախագահը խոսում է 300,000 ադրբեջանցիների՝ Հայաստանում հաստատվելու իրավունքի և նաև Արցախում, իբր թե, վնասների հատուցման մասին։

Ալիևի վերջին պահանջների ցանկը Հայաստանի լիկվիդացիայի ծրագրային փաթեթ է։ Հայաստանը չունի որևէ պատկերացում, թե ինչպես է պետք հակազդել։ Բայց 2025-ի հնարավոր ընթացքը ճիշտ հասկանալու համար պրոցեսին ամբողջական է պետք նայել...

Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա շվայտ իրավիճակը՝ անկախ ինձնից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը․ թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին...

Աշտարակի շրջանի ՈԻջան գյուղի «Վրիժառուներ» ընդհատակյա խմբի անդամները գյուղամիջում քննարկում էին զորավար Անդրանիկ Օզանյանի արձանը կանգնեցնելու հարցը: Խմբի ղեկավար Հարություն Հարությունյանը (1940-1999, ՈՒջան), որը հետագայում հանրությանը հայտնի դարձավ որպես Բժիշկ Հարութ, «Հայկական միջնադարյան բժշկարանների դեղաբույսերը» գրքի հեղինակ և Արցախի ազատագրության հերոսամարտի անձնվեր մասնակից, անսպասելի, գյուտարարի խենթ խանդավառությամբ բացականչեց. «Տղեր’ք, ուշադիր նայեք,-և նետվելով մոտակա բլրակի լճափը մատնացույց արեց իր կանգնած վայրը:- Էստեղից Մասիսներն էլ կերևան… Էստեղ էլ կկանգնեցնենք Զորավարի արձանը` հայացքը դեպի մեծ Երազանք` սրբազան Լեռ ու Էրգիր»:

Երևանի քաղաքապետարան-ն ու Երևանի Մետրոպոլիտեն-ը դե յուրե և դե ֆակտո ամուսնացած չեն Հայաստանի Հանրապետության հետ` ոչ ԶԱԳՍ-ով, ոչ եկեղեցով:

44- օրյա պատերազմի հրադադարից անցել է գրեթե չորս տարի: Չորս տարի շարունակ 2013 թվականից ՀՀ ԶՈՒ տարբեր ստորաբաժանումներում պայմանագրային ծառայության անցած, 2016 թվականից Սիսիանի զորամասի առաջին գումարտակի հակատանկային դասակի հրամանատար, ենթասապա Արա Սենիկի Ավագյանի ընտանիքը որեւէ լուր չուներ նրանից: Ինչպես մայրն էր ասում՝ «ոչ ողջերի մեջ էր, ոչ ՝ մեռածների», բայց հույսով, հավատով, հրաշքի ակնկալիքով սպասում էին նրա վերադարձին։