Իր ողջ պատմության ընթացքում Ռուսաստանում միշտ հասարակական քննարկման առարկա է եղել ազգային գաղափարը (национальная идея): Ինքնին հասկանալի է, որ սա քաղաքական, փիլիսոփայական, պատմական, կրոնական և շատ այլ իմաստներ կրող հասկացություն է:
Հայտնի չէ՝ նախկի՞ն, թե՞ ապագա նախարար Էդվարդ Նալբանդյանն ասում է, որ արտաքին քաղաքականությունն այսբերգ է, այսբերգ է կյանքն ընդհանրապես՝ երբեք չես իմանա ամբողջ իրականությունը՝ նույնիսկ իրադարձության մասնակից լինելով:
Ադրբեջանում սեպտեմբերի 26-ին կանցկացվի Սահմանադրության փոփոխությունների ու լրացումների հանրաքվե, որ առաջարկել է նախագահ Իլհամ Ալիևը և նախատեսում է փոփոխություններ 29 հոդվածներում:
ՈՒկրաինայի ԱԳ նախկին նախարար Վլադիմիր Օգրիզկոն ուկրաինական «Обозреватель»-ին հետաքրքիր հայտարարություն է արել: Նրա խոսքով՝ «առաջ գնալու և ճգնաժամային միտումները հաղթահարելու համար Եվրոպան նախ և առաջ պետք է պատասխանի հարցին՝ որտե՞ղ է սկսվում և որտե՞ղ է վերջանում»:
Երեկ՝ իր վարչապետ նշանակվելու 11-րդ օրը, Կարեն Կարապետյանն ընդունել է Հանրային խորհրդի անդամներին՝ խորհրդի նախագահ Վազգեն Մանուկյանի գլխավորությամբ, որ ՀՀ առաջին վարչապետն էր:
Թուրքիան առանցքային տարածաշրջանային խաղացող է: Թեպետ վերջին վեց ամսվա իրադարձությունները ցանկացած երկրի կոլապսի կհասցնեին, Թուրքիան առաջվա նման հուսալի պետականություն ու բանակ ունի, որը արդեն մեկ ամիս է` լայնամասշտաբ գործողություններ է իրականացնում Սիրիայում:
Կարմիրբանակայիններ, հավատարմություն ցարին՝ պուտինյան Ռուսաստանում իշխում է անցյալի պաշտամունքը: Խոսքը ինչ-որ որոշակի շրջանի մասին չէ, այլ՝ ուժի սիմվոլների՝ գրում է Դավիդ Հասեն Tagesanzeiger-ի կայքում:
Նյու Յորքում ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 71-րդ նստաշրջանի կուլիսներում կայացան ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների հանդիպումները Ադրբեջանի և Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարների հետ: Առանձին հանդիպումներ նրանց հետո ունեցավ ԵԱՀԿ գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջեյ Կասպրշիկը:
Վերջերս Պոլ Կրուգմանը հոդված էր գրել Պուտինի ու Թրամպի մասին «Գլխակերները և համբույրները» վերնագրով, որտեղ Ռուսաստանը ներկայացնում է իբրև «կոռումպացված նավթապետություն»:
Երկու ամիս է անցել Թուրքիայում ձախողված ռազմական հեղաշրջումից: Շատ փորձագետների գնահատականով՝ հայտնվել է «նոր» Թուրքիայի գործոնը, որի տեղապտույտը ներքին ու արտաքին քաղաքականության մեջ մնում է հանելուկային:
Նախ՝ սա խաղաղություն չէ, այլ՝ հրադադար:
Երկրորդ՝ խաղաղության հասնելու համար առնվազն անհրաժեշտ է անցնել երկար և դժվար ճանապարհ։ Մենք էլ հրադադար ենք ստացել 2020 թվականին, սակայն մինչև հիմա խաղաղության դարաշրջանը դեռ չի երևում։
Ավելին, Իրանի և Իսրայելի միջև ընթացած պատերազմում որևէ մեկը լիարժեք հաղթող կամ պարտված չէ...