Այսօր ցինիզմի և անբարոյականության բացահայտ դրսևորման ականատեսը եղանք։ Խորհրդարանի պատերից ներս, որը վաղուց արդեն իր նպատակներով և դերակատարությամբ չի հանդիսանում քաղաքական երկխոսության արվեստի և քաղաքացիների իրավունքների պաշտպանության վայր...

Տնտեսության անկման ֆոնին սպառողական ու հիպոթեքային վարկերը պայթյունավտանգ աճ են գրանցում՝ 33%։ Հիմա մարդիկ պարտքով են ապրում, որովհետև տնտեսությունը հնարավորություն չի տալիս աշխատելու և բարելավելու կյանքը։

Եթե Ալեն Սիմոնյանը, մտածված թե «սխալմամբ», չգնար Աղդամում նռների հետ նկարվելու, եթե Ալենի շեֆը չգնար Ստեփանակերտում գոռալու՝ Արցախը Հայաստան է ու վերջ, եթե Շուշիում ցուցադրաբար քեֆեր չանեիք...

Լարեր, լարեր... Եթե քաոսային սարդոստայնի նման Երևանի փողոցներն ու բակերը պատած հաստ ու բարակ, երկար ու կարճ, սև ու սպիտակ, հատվող ու չհատվող լարերն իրար կապես, երևի մի քանի անգամ կարելի ա փաթաթել երկրագնդի շուրջը։ Լարերը քաղաքի դիմագծի անբաժանելի մասն են՝ ծածկում են քաղաքն՝ ինչպես քողը՝ ազնվազարմ տիկնոջ դեմքը։ Եթե լարախաղաց լինես, կարելի ա առանց ոտքդ գետնին կպցնելու շրջել ամբողջ Երևանում, ուր ասես՝ գնալ։

Որ թամադան ԵՊՀ ամբիոնի վարիչի համար մրցույթում միակ թեկնածուն է, դա չափազանց լուրջ խնդիր է։ Այդ մարդուն չեմ ճանաչում, գուցե շատ արժանի թեկնածու է...

Դեռ 2016-ին պարզած ու ինձ խորապես զարմացրած մի իրողություն. մենք ոչ մի իրավական լծակ չունենք աղանդների դեմ պայքարելու համար: Այսինքն, եթե վաղը ամեն քայլափոխի մեկը սկսի մարդկանց ուղեղը լվանալ ու իսլամ քարոզել, մեր իրավապահ մարմինները ոչինչ չեն կարող անել:

Հայաստանում քաղաքական կյանքի ներկա վիճակը բնութագրվում է որպես լճացած։ Երկրում քաղաքական երկխոսությունը առավելապես զուրկ է դինամիկ օրակարգից և ռազմավարական տեսլականից, իսկ հանրային հարթակներում և ներքաղաքական կուլիսներում հիմնական բանավեճերը վերաբերում են հարցերի հարցին. սրանք կգնա՞ն արտահերթ ընտրությունների, թե՞ անհրաժեշտ է պատրաստվել հերթական՝ 2026-ի ընտրություններին։

Աշխարհաքաղաքական ներկա վիճակի անալիզին նվիրված արևմտյան ու ոչ արևմտյան հոդվածների բովանդակությունն աստիճանաբար շեղվում է Ռուսաստանին հաղթելու անհրաժեշտությունից դեպի նրա հետ կոմպրոմիսի գալու անհրաժեշտությունը:

Հարգելի քաղաքական գործիչներ՝ հատկապես ընդդիմադիր, Հայաստանում ծավալվող սոցիալական բնույթի դժգոհությունների ալիքի քաղաքականացումը ձեր և միայն ձեր պարտականությունն է, եթե կուզեք՝ աշխատանքային պարտականությունը: Եթե կա սոցիալական դժգոհություն, պարտադիր չէ և նույնիսկ հակացուցված է դրա քաղաքականացման ողջ բեռը, էլ չեմ ասում չքաղաքականացման մեղավորությունն ու կշտամբանքը դնել դժգոհություն արտահայտողի վրա, եթե դժգոհության արտահայտման քաղաքական էպիկենտրոնը, ի դեմս քաղաքական շարժման, քաղաքական բոյկոտի և քաղաքական հասցեականության, ձեր կողմից ձևավորված չէ:

Էն խիզանիդ էլ առաջդ գցած, ցինգիր-ցինգիր անելով գնացիր Վաշինգտոն հասար, որ ի՞նչ ասես: Ըստի ա, որ լիզուդ օխտը գեղ ա քշում, բա խոսեիր, ասեիր էկել եմ, դուք իմ ազիզ բարեգամնին եք: Ես էլ ձեզ խիստ եմ սիրում: