Հետևում եմ ադրբեջանական մամուլի արձագանքին և մեկնաբանող ադրբեջանցիների խոսքին Վաղարշապատում քպ-ի գրանցած «աշխարհացունց հաղթանակի» (ինչպես մի քպ-ական էր ասել՝ ջախջախիչ) շուրջ։
Թերևս, ավելի մեծ ոգևորություն, քան հենց իրենք՝ քպ-ականներն են ապրել, հնարավոր չէր պատկերացնել։
Ինչքան էլ որ տարօրինակ թվա, թե ադրբեջանցիներն ինչ կապ ունեն Հայաստանի ներքին գործերի հետ, այնուամենայնիվ, կա շատ տրամաբանական բացատրություն․ ադրբեջանցիները քպ-ի հաղթանակն ընկալում են որպես սեփական հաղթանակ։
Ինչու՞։
Վստահաբար խնդիրն այն չէ, որ նրանք շատ են սիրում քպ-ականներին, այլ այն, որ քպ-ականների միջոցով նրանք կարծում են, թե կպահպանեն իրենց ձեռք բերած հնարավորությունները և երկարատև ստատուս-քվո կհաստատեն ուժային հենց այս կոնֆիգուրացիայով, որն այժմ կա։ Եվ իհարկե, եթե հտևենք քպ-ականների մեկը մյուսից ավելի զավեշտալի հայտարարություններին, ապա կտեսնենք, որ իսկապես ադրբեջանցիների կողմնորոշումն հիմնավոր է։
Եթե փորձենք երևույթին տալ կարճ բնութագրում, ապա ադրբեջանցիների ընկալմամբ «քպ-ի հաղթանակն իրենց հաղթանակն է հայերի նկատմամբ», իսկ ադրբեջանական իշխանությունների ընկալմամբ «քպ-ի հաղթանակն իրենց հաղթանակն է հայերի նկատմամբ, իսկ քպ–ի պարտությունն իրենց պարտությունը չէ»։
Ասել է՝ Ալիևը Հայաստանի վրա ճնշումն հասցրել է մի մակարդակի, երբ իր կարծիքով Հայաստանն այլևս անդառնալիության կետն հատել է, և ինչ իշխանություն էլ գա, ստիպված կլինի ընդունել ձևավորված տարածաշրջանային կոնյուկտուրան։
Արա ՊՈՂՈՍՅԱՆ