Անկասկած, շատերն են տեսել ու վրդովվել այս օրերին լրահոսը հեղեղած այն կադրերից, որտեղ պատկերված է պարեկային ոստիկանների հարձակումը վարորդի վրա: Բորբոքված ու կտրուկ հանրային արձագանքը, նկատենք, միանգամայն օրինաչափ է ու կատարվածին համարժեք:
Բեռլինը մտադիր է ԱՄՆ-ից դուրս բերել 1200 տոննա ոսկու պաշարը, որը տասնամյակներ շարունակ պահվել է Մանհեթենի դաշնային պահուստային համակարգում: Պատճառը Վաշինգտոնի ՝ որպես գործընկերոջ, հուսալիության վերաբերյալ աճող կասկածներն են:
2018-ին Սերժ Սարգսյանը հայտարարեց, որ ինքը ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանին է պարտվել, այլ ինչ-որ հզոր ուժերի. անցած 4 տարում այդպես էլ չբացահայտեց, թե դրանք ինչ ուժեր են, այժմ ինչքան վտանգ են ներկայացնում Հայաստանի համար։
Ուժային սկզբունքներով ու հարաբերություններով ապրող ու մեկը մյուսի նկատմամբ հաղթանակի ձգտող աշխարհում գործում է «նպատակներն արդարացնում են դրանց հասնելու ցանկացած միջոց» կանոնը։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...