Նայեա՛ց, Տէ՛ր բարերար, ողորմութեամբ Քով յերկրպագուս եւ ի փառաբանիչս անուանդ Քում սրբոյ: Տէ՛ր զօրութեանց, խաղաղացո՛ զանձինս մեր յամենայն սատանայական խռովութեանց եւ յաշխարհական զբօսանաց:

Ոմանց կարող է թվալ, թե Ռուսաստանի Պետդումայի պատգամավոր (ՌԴ իշխող «Եդինայա Ռոսիա» կուսակցության և Պետդումայի համանուն խմբակցության անդամ), Պետդումայի Զբոսաշրջության և զբոսաշրջային ենթակառուցվածքների զարգացման կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ Նիկոլայ Վալուևը զգացմունքային կերպով է արձագանքել Բաքվում Ռուսական տունը փակելու ադրբեջանական իշխանությունների որոշմանը և ինչ- որ անթույլատրելի գծեր հատել, բայց իրականում դա բնավ այդպես չէ. Վալուևն իրականությունը, ճշմարտությունն է հայտնել ու միանգամայն ճիշտ և արդարացի պահանջ ներկայացրել:

Մամուլից հայտնի դարձավ, որ միջազգային հանցագործ, ցեղասպան Ալիևի գրպանային դատարանի հերթական շինծու նիստում ընթերցվել է մեղադրական, այսպես կոչված, եզրակացության եզրափակիչ մասը, որտեղ ադրբեջանցիների նկատմամբ վերջին տասնամյակներում կատարված «ծանրագույն հանցագործությունների» կազմակերպիչներ են նշանակվել Վազգեն Մանուկյանը, Մոնթե Մելքոնյանը, Վազգեն Սարգսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը, Սամվել Բաբայանը, Վիտալի Բալասանյանը, Սեյրան Օհանյանը, Արշավիր Ղարամյանը և այլք։

Թրամփ-Պուտին-Էրդողան, մաս-մաս կանեն Ուկրաինան: Այսպիսով՝ Սաուդյան Արաբիայում մեկնարկեցին ռուս - ամերիկյան բանակցությունները։

Նոր կարդացի, որ անգաղափար մեկը փորձելու է մի քանի ժամից ինչ-որ «գաղափարական» ուղերձով դիմել հանրությանը։ Եկեք հասկանանք ասվածի տրամաբանությունը․ մի անձնավորություն, ով իշխանության գալու հենց սկզբում հայտարարեց, որ որևէ քաղաքական գաղափարախոսության՝ «իզմ»-ի կրող չէ, այժմ փորձելու է խոսել գաղափարաբանական արժեքներից...

ԱՄՆ-Ռուսաստան ընթացող բանակցություններում, որոնց վրա սևեռված է ամբողջ աշխարհի ուշադրությունը, կարևոր են նաև դետալները։

Էն տխմարները, ովքեր պնդում էին, թե ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը այլևս անհնար է գործարկել և պետք է ընդառաջ գնալ Ադրբեջանի պահանջներին ու լուծարել Մինսկի խումբը, արդյո՞ք հիմա չեն հասկանում, թե ինչու էր Ալիևը պնդում այս հարցում...

Ասել, թե հավաքական Արևմուտքը Ուկրաինայի հետ արեց այն ամենը, ինչ որևէ թշնամի իր ամենավերջին թշնամու հետ չէր արել, նշանակում է ոչինչ չասել: Սա գցոցի չէր, սա նույնիսկ մատաղ անել չէր: Սա մի մեծ բիզնես պրոեկտ էր այն արևմտյան իսթեբլիշմենթի համար, որն այսօր այլևս չկա (Բայդեններ, Բորիս Ջոնսոններ, Շարլ Միշելներ, Բլինքեններ): Չկան և չկա նրանց երաշխիքն ու շահը: Կա միայն ավերակ Ուկրաինան, նրա 4% վարկանիշ ունեցող ծաղրածու առաջնորդը, ուկրաինական պատերազմի քեյսով միլիոններ աշխատած ուկրաինացի կոռումպացված պաշտոնյաները և ուրիշ ոչինչ, բացի դժբախտությունից և արհավիրքից:

Այսօր մի թեմայի մասին պետք է խոսեմ, որն անկասկած ցավալի է և բացատրում է մեր հանրային անշարժությունը, իսկ ավելի ճիշտ, խորացող ճահիճը։

1901 թ․ Բանաստեղծը տպագրեց «Պոետն ու Մուսան» պոեմը։ Դա դառնությամբ ու հուսահատությամբ առլեցուն, «անհաս փառքի ճամփայի» տատասկների կամ, ինչպես գրել է նամակներից մեկում՝ «մռայլ ու տափակ, մանր ու չնչին» իր օրերի մասին ստեղծագործություն է։ Այդտեղ Հովհ․ Թումանյանն ունի այսպիսի տողեր․