Մի ադրբեջանցի գրառում էր արել, թե հայերն իրենց պատմությունն առել անցել են... պիտի աշխարհին շահեր առաջարկեն։

Հայրենական բոլորապտույտ, փոթորկավտանգ քամի է... Ավազահատիկներն ու փոշին փակում են մեր աչքերը։ Հարկ է ձեռքերը թաշկինակներ անել` մաքրվելու համար մանր-մունր երևույթներից, շեղումներից, առկա կուրությունից, որ անցնելիք ճամփան հստակ լինի։

Ադրբեջանը շրջափակել է Արցախը, գրավել Հայաստանի ահռելի տարածքներ, չի վերադարձրել մեր գերիներին, ովքեր տառապում են բանտերում, Հայաստանի և Արցախի տարածքներից առևանգում և գերեվարում է մարդկանց, անընդհատ կրակում սահմանամերձ շրջանների ուղղությամբ, որի հետևանքով պարբերաբար ունենում ենք զոհեր, Հայաստանը համարում է արևմտյան Ադրբեջան… Էլ որն ասեմ, էլ որը։ Եվ չնայած այս ամենին, Հայաստան են այցելում ադրբեջանցի զբոսաշրջիկներ, այստեղ ձեռք բերում անշարժ գույք, այն դեպքում, երբ Ադրբեջան արգելված է ոչ միայն Հայաստանի քաղաքացիների , այլև այլ երկրներից հայկական ծագումով մարդկանց, ինչպես նաև հայանպաստ դիրքորոշում ունեցող օտարերկրյա գործիչների մուտքը։

Կառավարության նիստում երեկ հրեշավոր գաղափար է հնչել. «Մշակվում են ծրագրեր՝ Լաչինի միջանցքը միակողմանի բացելու վերաբերյալ»։ Սա հենց այն է, ինչը կոչվում է հայրենազրկում, էթնիկ զտում։

Մի կարևոր սկզբունքային սխալի մասին եմ ցանկանում նշել, որը մեր հանրային կարծիքում գերիշխում է և ըստ որի էլ մեր իբր թե ընդդիմությունը գործում է։

Երբ բոլշևիկները հեղաշրջման արդյունքում եկան իշխանության, ղեկավարի դիրքում հայտնվեց Լենինը։ Բայց շատերի մոտ հիմնավոր կարծիքներ կան, որ իրական ու գաղափարական ղեկավարը Տրոցկին էր, Լենինն ընդամենը դեմքն էր։

Գորիսի համայնքապետ Առուշ Առուշանյանի շուրջ ծավալված հանրային քննարկումներին որոշել էի չանդրադառնալ երկու պատճառով: 1. Նախ, ի սկզբանե ակնհայտ էր, որ արձագանքի առանցքը բովանդակային սադրանքն է։ 2. Սադրանքին անմիջապես արձագանքել, կնշանակեր մասնակցել սադրանքին, ինչն էլ հենց սադրողների հիմնական նպատակն էր` ուղղակի, թե անուղղակի։ Գոնե ինձ համար այդպես է։

Մեզ հիմա օդուջրի պես անհրաժեշտ է միջազգային հարաբերությունների փորձ ունեցող ղեկավար:

«Եվ ամենն էլ նույն հոգևոր կերակուրը կերան։ Եվ ամենն էլ նույն հոգևոր խմելիքը խմեցին, որովհետև այն հոգևոր վեմիցն էին խմում, որ գնում էր նորանց հետ, և այն վեմն էր Քրիստոսը։ Բայց Աստված նրանցից շատերին չհավանեց, որովհետև անապատում փռված ընկան»։

Հայությունն ընդամենը մի հարցի պատասխան պիտի տա, բայց շատ անգամ է այդ հարցից շեղվում և ուրիշ բաներ որոնում։