Աշխարհում բոլորը, մեծ ու փոքր, ուժեղ ու թույլ, գտնվում են սեփական ու ուրիշների ստեղծած ուժային դաշտում և ուժային դաշտին ավելի քան համարժեք կապիտալ-փողի դաշտում։
Հասարակական կյանքի կայունության համար շատ կարևոր նշանակություն ունի ռացիոնալի ու իռացիոնալի հարաբերությունը մարդկանց նպատակների, վարքի ու պահվածքի մեջ։
Մեզնում համաճարակի բնույթ է կրում առանց ֆինանսավորման ու առանց լուրջ թիկունքի, միայն էնտուզիազմով տեղից վեր կենալ, ջարդել, փշրել ու լուծել ազգային մակարդակի ամենալուրջ խնդիրները։
Երեկ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան ընդունել է նացիզմի հերոսացումը դատապարտող բանաձև: Լավ է արել, ճիշտ է արել, որովհետև այդ կազմակերպությունը ստեղծվել է հենց նացիզմի դեմ պայքարելու համար, հաղթել է մարդկության այդ քաղցկեղին, և դա իր գոյության հիմնական պատճառներից ու հիմքերից մեկն է...
Երբ Նիկոլ Փաշինյանը, բան ու գործ թողած, անդրադառնում է սափրվելու կամ ատամները լվանալու ժամանակ ջրի ծորակ բաց թողնելու փաստին, դա խոսում է նրա իրական արժեհամակարգի ու քաղաքական նիհիլիզմի (ոչինչ գոյություն չունի, ամեն ինչ անիմաստ է) գերդոզավորվածության մասին...
Եվ, իհարկե, չի խոսվում այն մասին, որ Արցախը, ՀՀ-ի ամրագույն վահանը լինելուց բացի, նաև ՀՀ-ի տնտեսության, մասնավորապես, հացահատիկի, գյուղմթերքի մի մեծ մասի հովանավորն էր:
Ցանկացած չափի, հզորության ու մասշտաբի մարդկային համակարգի համար, լինի այն անձ, մարդկային խումբ, թե պետություն կամ պետականանման կառույց, ամենասարսափելին սկսվում է այն ժամանակ, երբ պարզվում է, որ նա ոչ մեկին պետք չի։
Մինչ Երևանը արդեն երրորդ տարին անընդմեջ քննարկում է Գյումրիում «չոր նավահանգստի» կառուցման նախագիծը, Թբիլիսին իրականացնում է այն՝ առանց ամպագոռգոռ հայտարարությունների:
Օրերս Թբիլիսիում բացվեց «չոր նավահանգիստ»՝ լոգիստիկ տերմինալ, որը կարևոր տրանսպորտային հանգույց կդառնա տարածաշրջանի համար՝ ներառյալ Հայաստանը, Թուրքիան, Ադրբեջանը և Ղազախստանը...