Աշխարհին դանդուռ ծախող ադրբեջանցու նվաստ կերպարանքով ներկայացողները թող սա՛ էլ իմանան

Ովքեր կարծում են, թե ամեն մայիսի պիտի ռուսին ու աշխարհին ներկայանանք դանդուռ ծախող ադրբեջանցու նվաստ ու ստորաքարշ կերպարանքով, թող սա՛ էլ իմանան։

ՈՒ թող իմանան հենց ռուս սպայից։ Սա տեղի է ունեցել հենց մայիսին, 1918-ի մայիսի ճիշտ այս օրերին՝ Աշոցքում։

«...Հակառակորդը հրանոթային կրակը տեղափոխում է դեպի ձախ: Եվ մենք տեսնում ենք սարսափելի պատկեր: Հեծելազորը թռչում է, ձիերի սմբակների տակից փոշու քուլաներ են բարձրանում: Հեծելազորից մի քանի քայլ առաջ ինքը՝ Անդրանիկն է, քրտնամխած ձիու վրա: Մերկացրած սրով, հպարտ, զորեղ, ասես բրոնզից կոփված: Գնդակները սուլոցով թռչում են նրա կողքով՝ խոցելով նրա ետևից սլացող ձիավորներին: Արկերն աղմուկով պայթում են նրա շուրջը՝ պատելով նրան սև ծխի քուլաներով:

Մեզ թվում էր, թե ահա-ահա, արկի պայթյունից հետո էլ չենք տեսնի նրա և ձիու հետքերը: Բայց ամեն պայթյունից հետո նա ողջ և անվնաս դուրս էր պրծնում ծխի ամպի միջից:

Ավելի ու ավելի մոտ է մեզ: Նրա ձեռքը ամուր սեղմել է գեղեցիկ, կեռ թրի դաստակը: Մի պահ ձիու ընթացքը դանդաղեցնելով՝ գեներալն հրամայեց.

- Իմ ետևի՜ց, հառա՜ջ...

Եվ, ինչպես միշտ, անվախ սլացավ առաջ: Մենք նետվեցինք նրա ետևից:

Թուրքերը մեզ վրա գնդակների և արկերի կարկուտ տեղացին: Բայց դա մեզ չէր կարող կանգնեցնել, մեզ հետ Անդրանիկն էր:

Ահա և թուրքերի հեծելազորը: Այն չդիմացավ մեր հարձակմանը և սկսեց խուճապահար փախչել...»:

ԱԼԵՔՍԵՅ ԿՈԼՄԱԿՈՎ

Անդրանիկի վերջին ջոկատի գնդացրային մարտկոցի պետ

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ