«Իրատես de facto»-ի էջերում բազմիցս անդրադարձել ենք այն հարցին, որ հայաստանյան քաղաքական գործընթացներում զգալի դերակատարություն է տրված արտաքին գործոններին: Քաղաքական ուժերն ու հասարակությունը զգայուն վարքագիծ են ցուցաբերում աշխարհաքաղաքական կենտրոնների դիրքորոշումների հարցում: Այս երևույթը պատահական բնույթ չի կրում, այն ավելի շատ օբյեկտիվ պատճառներ ունի: Խնդիրն այն է, որ հայ ժողովրդի քաղաքական պատմությունն ու վարքագիծը զգալիորեն միահյուսված են եղել պատմական տարբեր ժամանակահատվածներում գոյություն ունեցած աշխարհաքաղաքական կենտրոնների դիրքորոշումների և դրանցից բխող գործողություններին:

Հայաստանի նախագահի ընտրությունը մշտապես դիտարկվել է թիվ 1 քաղաքական միջոցառման համատեքստում` իր ենթատեքստում ունենալով փոփոխությունների, բեկումների և զարգացման ճանապարհների փոփոխման կամ շարունակության ընկալումը:

Հայաստանում տեղի է ունենում արժեքների «պատերազմ»: Մի կողմում մարդիկ են, որոնց համար գերագույն արժեքը եղել է իշխանության մեջ մնալը, լինելը կամ այնտեղ ամեն գնով հայտնվելը և այդ պատճառով էլ ինքնահաստատվում են ուրիշների հաշվին, գիշատչի բնազդով այլոց մղում են առաջին գիծ, իրենք հետ քաշվում, իսկ հետո, երբ այդ մարդիկ հայտնվում են ծայրահեղ ծանր վիճակում և ստիպված են լինում հեռանալ Հայաստանից, սկսում են նրանց ծաղրել, հեգնել, կասկածի տակ առնել նրանց հերոսությունը:

Այս դիմակայության ժամանակ պարզենք, թե ինչ տվեց մեզ երկրի անկախացումը: Տվեց ազատություն (կանաչ վարունգը հեզիկ պլպլում էր ազատ բոստանում), վերականգնեց մեր անկաշկանդությունը: Հրաշք է: Զի որքա՜ն էինք մենք կաշկանդուն` կախյալության տարիներին: Բաղդատենք սույնը երեք անվանակարգում. խաշկերույթ, ԱԺ ընտրություններ, կոռուպցիա:

Զգուշացե՛ք, վերոնշյալ նախաճաշը վտանգավոր է հոգեբանական տեսանկյունից: Իսկ հոգեբանական և մտավոր ինքնախարազանումը մեր միակ փրկօղակն է` վերջնականապես ջնջելու արաբաթուրքական, հունաբյուզանդական, մոնղոլաիրանական հետքերը: Զի եթե մենք «փոքր ածու» ենք, ապա որտեղի՞ց այսքան բրածո-սրիկայացու և լրբացու:

Պաղեստինի ժողովուրդը փառավոր հաղթանակ տարավ: 60-ամյա ծանր ու դժվարին պայքարն ավարտվեց ՄԱԿ-ում դիտորդ պետության կարգավիճակով: Խոսքերով դժվար է նկարագրել բոլոր զոհողությունները` երեխաների ապրած վախն ու թափած արցունքները, սևազգեստ մայրերի չամոքվող վիշտն ու հույզերը:

Բոլոր ժամանակների տարաբնույթ հոսանքներին համընթաց փռփռացող մեկի ամբարտավանությունը ցուցադրելու համար անհրաժեշտ էր ի մի բերել նրա անցած «փառավոր» ճանապարհի գոնե որոշ դրվագներ: Այդ պատճառով ուշացումով եմ արձագանքում Հրանտ Աբրահամյանի` «Իրատես de facto»-ի 2012 թ. թիվ 69-ում տեղ գտած նյութին:

Քաղաքական կոալիցիան, թերևս, կարելի է համեմատել բռունցքի հետ` որպես ոչ միայն ուժի, այլև հենց տարազոր միասնականության, սինէրգիայի խորհրդանիշ` տարբերությունների միջոցով քաղաքական ու պետական կոնսոլիդացիայի նկատառումով:

Այո՜, այո, առավոտ լուծո, կոնյակն ենք ըմպում, կիտրոնը տալիս կատվին։ Եթե տանը կատու չկա, ապա կիտրոնը հրամցնում ենք թութակին։ Կամ էլ` զոքանչին։ Նվազագույնը` հարևան Հրոյին։ Ինչո՞ւ հավկիթ, էն էլ` թերխաշ։ Ասեմ` ինչու։ Թերխաշ հավկիթը խոհականության է տրամադրում։ Ինչպես որ այծի խաշն է տրամադրում Բորխես կամ Վահրամ Սահակյան ընթերցելու։